The Spectors hadden het na hun winst op Verse Vis, dat hun als opener op de affiche van Leffingeleuren zette, gehad met rockrally’s. Ze weigerden hun selectie voor Westtalent en beslisten niet mee te doen met Humo’s Rock Rally. De muziek zou zijn werk wel doen, dachten ze. Ze bleken gelijk te hebben: nog voor hun titelloze ep uitkwam hadden ze er al een hele resem optredens opzitten en met ‘Nico’ schopten ze het zelfs tot in De Afrekening. Net als op dat voorsmaakje kozen ze ook voor hun debuutplaat ex-Editors gitarist Chris Urbanowicz als producer.

Bandnaam The Spectors verwijst naar de wall of sound die zo typerend was voor Phil Spector. De muziek van deze groep onder leiding van zangeres/bassiste Marieke Hutsebaut neigt naar shoegaze maar is toegankelijk genoeg om als popmuziek beschouwd te worden. De albumopener en nieuwe single ‘Like sand’ toont dat deze formule werkt. De samenzang tussen Hutsebaut en toetseniste Hannah Vandenbussche komt mooi samen en de gitaren zijn zowel melodieus als furieus en snijden die geluidsmuur moeiteloos doormidden. Met drie vrouwen in de rangen, moeten de twee mannelijke leden proberen overeind te blijven. Dat doet Maxiem Charlier door onder andere in ‘Someone else’ in duet te treden met Hutsebaut: een geslaagde synthese.

Ook bij ‘Flakey’ blijven we enthousiast. Zoals dat wel vaker gaat bij shoegaze zijn de teksten niet al te duidelijk, maar als het refrein zinnen als “you make me horny” of “talk to me dirty” bevatten, kunnen we afleiden dat het hier om een sexy liefdesverklaring gaat. De gitaarsolo doet ons dan weer zowel qua stijl als sound denken aan hoe Urbanowicz ten tijde van ‘An end has a start’ zijn duivels ontbond bij Editors. Een invloedrijke of goedgekozen producer, wie zal het zeggen? Ook in ‘Ariel’ wordt nog lang geen gas teruggenomen. Integendeel, want wanneer Vandenbussche op het einde van het nummer haar keel openzet in een storm van gitaren waar ze zelfs bij A Place To Bury Strangers jaloers op mogen zijn, worden we pas volledig murw geslagen.

Gelukkig is daar dan ‘Wish me away’, een song waar al het geweld en kracht van gestript is, met een kwetsbaar The Spectors tot gevolg. Ook de rest van het album stelt niet teleur. Afsluiter ‘Light stays close’ is de perfecte apotheose van het half uur dat eraan vooraf ging: smerige gitaren, melodieuze samenzang en een lied dat er staat.

The Spectors leveren hier met hun debuutplaat iets af waar veel bands enkel maar van kunnen dromen. ‘Lights stays close’ staat vol met alternatieve popnummers die stuk voor stuk als single door het leven kunnen gaan. The Spectors hebben hard gewerkt om te komen waar ze nu zijn en wij zijn er rotsvast van overtuigd dat het einde van de rit nog lang niet bereikt is.

The Spectors live aan het werk zien kan binnenkort in Brussel (AB Club, 25.03, info & tickets), Hasselt (Muziekodroom, 29.04, info & tickets) of Antwerpen (Trix, 01.05, info & tickets). Een volledige concertkalender vind je op hun website.

‘Light stays close’ wordt verdeeld door PIAS.