Conceptalbums zijn niet vreemd in de rock’n roll. Al jaren wordt er gesleuteld aan releases die muzikaal of qua verhaal één geheel vormen. Met ‘The Scantharies’ ligt het echter iets anders. De debuutplaat van Andy Dragazis vertelt een fictief verhaal over The Scantharies, een garagerockband uit de jaren ’70 geïnspireerd door een passage van The Beatles in Eretria aan het einde van de jaren ‘60. Apart, inderdaad. Daarbij komt nog eens dat alles volledig instrumentaal is, zeer ongewoon voor een conceptalbum. Rare snuiter, die Andy Dragazis.
Met deze aardige weetjes in onze rugzak vertrekken we op reis door ‘The Scantharies’. Na de intro weet ‘The Start’ onmiddellijk te overtuigen: aanstekelijke gitaarriff en een song van amper 2 minuten. We durven bijna het woord pop in de mond nemen. Het vervolg van de plaat staat echter grotendeels in schril contrast met ‘The Start’. De vinnige, dansbare gitaarriffs staan minder op de voorgrond en pop maakt geregeld plaats voor experiment, zoals in weirdo ‘The Bear’. Op ‘Feat of Flames’ valt alles weer keurig op z’n plaats. We knikken goedkeurend mee op de strakke ritmesectie terwijl een elektrische gitaar zich door het nummer wurmt. Aanstekelijke deuntjes zijn wel aanwezig in elk liedje dat nog volgt, maar met een extra weirde toets. Geen problemen met weird, al moeten The Scantharies een keuze maken. Gaan ze voor een meer spacy, psychedelische sound of voor een poppy gitaardeuntje en strakke ritmesectie?
‘The Scantharies’ is geen wereldplaat en de band zal nooit een wereldtopper worden, laat staan een groot publiek veroveren. The Scantharies zijn een fijn tussendoortje, een amuse-gueule if you will. Maar zo een tussendoortje staat zelden op de menukaart.
Album verdeeld door V2