Vijfendertig jaar geleden was The Pop Group een van de meest tegendraadse bands, en die titel lijken ze tegenwoordig nog steeds te willen verdedigen.  Na hun comebackplaat ‘Citizen zombie’ van vorig jaar staan de gekke Britten nu weer in het lijstje met verse releases. Op ‘Honeymoon on mars’ maakt The Pop Group zijn reputatie van moeilijkdoener opnieuw helemaal waar, al levert buiten de lijntjes kleuren niet noodzakelijk een goede plaat op.

De overvloedige synths op ‘Honeymoon on mars’ klinken synthetisch en industrieel, alsof de geluiden voortkomen uit een dystopische fabrieksstad uit de toekomst. Opener ‘Instant halo’ wordt verder gekenmerkt door een trap/hiphop-percussie, snijdende gitaren en een groovy postpunkbaslijntje op de achtergrond, constante elementen doorheen het album. Frontman Mark Stewart zingt “Help me, please! I’m going on a desperate journey.” – een beetje hoe wij ons voelen tijdens de openingsminuten van ‘Honeymoon on mars’.

De meer funky songs als ‘City of eyes’ en ‘Little town’ worden afgewisseld met ondefinieerbare rariteiten ‘Michael 13’, ‘Heaven?’ en ‘Burn your flag’, die ambient, industriële postpunk en avant-garde combineren. Dat maakt de plaat tot een duistere sci-fi-trip doorheen de uithoeken van de Melkweg. Alleen wordt het soms allemaal wat té moeilijk; bij momenten is het allemaal zo chaotisch dat het simpelweg vermoeiend wordt voor de oren om te blijven luisteren, en echt een moment om even op adem te komen gunnen de kwibussen ons niet.

Single ‘Zipperface’ komt het dichtst in de buurt van een song in de klassieke betekenis van het woord, meer bepaald een song met keurige intro, strofe, bridge en refrein. In dit nummer komen de elektronische dancebeats het best tot hun recht, samen met de macabere achtergrondstemmen, dreunende fabriek-synths en rauwe gitaarsounds. Van zo’n songs had ‘Honeymoon on mars’ er gerust een stuk of drie meer mogen hebben om de luisterervaring iets toegankelijker te maken.

De postpunk- en new wave-elementen vanuit hun beginjaren zijn duidelijk nog niet verdwenen uit de muziek. Dankzij de trap-, ambient- en triphop-arrangementen klinkt The Pop Group bovendien zowel klassiek als eigentijds. Alleen ontbreekt het op ‘Honeymoon on mars’ aan voldoende aanstekelijke songs om te blijven boeien. Ze lijken zich net iets te veel te focussen op de bizarre, onheilspellende toekomstklanken, eerder dan er ook echt iets concreet mee te doen. Al blijft het natuurlijk een uiterst charmante groep die zowat alle mogelijke genres vermengt, met uitzondering die stijl die de groepsnaam aangeeft: pop.

Album verdeeld door V2