Heb je je ooit afgevraagd hoe een kaleidoscoop klinkt? Misschien dat ‘Fewer Forms’, het vijfde album van The Octopus Project, wel een antwoord kan bieden op die levensvraag. Hoe we dat geluid dan weer moeten omschrijven, is voor interpretatie vatbaar. Wij houden het op progressieve indiepop, maar dan wat gedigitaliseerder, elektronischer, futuristischer en experimenteler. Als dat niet uitnodigend is.
‘The Falls’ steekt het geheel in gang en vanaf dan is er geen stoppen meer aan. Gordels aan en zet je schrap voor een wilde, onwerkelijke en psychedelische ruimtereis. Onderweg passeer je onder andere ‘Pyramid Kosmos’, ‘The Mythical E.L.C’ en de planeten ‘Mmkit’ en ‘Perhap’. Je krijgt meer dan waar voor je geld.
Het tempo van ‘Fewer Forms’ ligt hoog, er is nergens echt tijd om te relaxen, on fire en intens, een beetje als een feestalbum, hoewel je het niet op een feestje zou draaien. ‘Fewer Forms’ tast grenzen af en belandt meer dan eens in onbekend territorium. The Octopus Project is vooral een instrumentale band, wat hen iets minder toegankelijk maakt. Maar ze slagen er toch wonderbaarlijk goed in om analoge rock te mengen met technologie.
Het vrolijke viertal laat artiness met catchiness flirten wat tot een intrigerend liefdesverhaal leidt. In ‘Sharpteeth’ slagen ze er zelfs in een theremin hip te laten klinken. We krijgen geen liefdesverhaal dat als blockbuster verfilmd zou kunnen worden en het grote publiek uitzinnig krijgt, eerder eentje dat draait in die cultbioscoop in je buurt waar de cinefielen samentroepen.
Alle metaforen aan de kant: The Octopus Project maakt aparte muziek die misschien niet iedereen kan bekoren, maar geef hen een kans en wie weet raak je verslingerd. Devo, Man or Astroman en Explosions in the Sky deden het eerder al door de band als voorprogramma te kiezen, dus waarom zou jij het niet doen?
Verdeeld door Konkurrent
