‘Music from republik der wölfe’ is gemaakt als soundtrack voor de gelijknamige theaterproductie van Claudia Bauer. Maar ook zonder beeld is deze plaat meer dan het beluisteren waard, gewoon al omdat we meer naar sprookjes en hun overvloed aan levenslessen en wijsheden zouden moeten luisteren.

Claudia Bauer baseerde zich voor dit alles op het boek ‘Transformations’ van Anne Sexton. Dit werk bevat poëtische bewerkingen van de sprookjes van niemand minder dan, hoe kan het ook anders, de gebroeders Grimm. The Ministry of Wolves brengt je deze heren hun vertelsels, maar dan ietwat poëtischer en überactueel. Tenzij men toen ook al Dior bezong.

Omdat sprookjes niet altijd zo eenduidig en oppervlakkig zijn als Disney en consorten ze je maar al te graag voorschotelen, zou je voor deze interpretatie hopen dat er een handleiding te bemachtigen valt. ‘The Gold Key’ kan als antwoord op deze bede niet anders dan bestempeld worden als iets met spijkers en koppen. Een vertelster (Danielle de Picciotto) die zichzelf beschrijft als een heks die op ellebogen geleund, gekluisterd in een boek verhalen zal vertellen die bovendien wel eens zeer donker kunnen zijn, maken meteen duidelijk wat je kan verwachten als je de poorten van je verbeelding zal openen.

We treffen geen rooskleurige taferelen met happily ever afters en zeemzoete prinsen die je komen redden, en evenmin een goud spinnend kaboutertje. Wel krijgen we “een innerlijk monster dat huist in ieder van ons”, althans toch volgens Alexander Hacke, die Repelsteeltje met een rauwe en bijna grommende stem a la Tom Waits wel heel sinister vertolkt. Als hij dan nog eens op dreigende pianotonen even duister “the devil told you that” weet te herhalen, duwt de man je alsmaar dieper op het pad van dat toch wel heel duistere bos.

Wat absoluut te smaken valt aan deze plaat is dat muziek en tekst, of laten we het poëzie noemen, elkaar zo feilloos aanvullen dat het lijkt alsof er een pact aan de grondslag van ligt. In ‘The Frog Prince’ en ‘Rapunzel’ word je boven dit alles nog eens meegelokt door de rauwe en tegelijk warme stem van Mick Harvey. Als er nog geen spreekwoord bestaat voor verdrinken in iemand zijn stem dan zou dat nu alvast mogen komen want zo voelt het hier wel. Wat had je anders verwacht van deze voormalige Bad Seed?

Met ‘Cinderella’ lijken we aan te komen op die plaats in het bos waar de zon door te bomen schijnt op een veld waar bloemen eeuwig lijken te bloeien en kinderen onvermoeid in kringen blijven dansen. Het zal wel iets te maken hebben met die walsende tonen. Wijze lessen declareren, “because every tale has a lesson to be learned”, gaat hier gepaard met een dosis humor. Tenzij een prins die zich een schoenenverkoper lijkt te voelen geen plooi op je lippen doet verschijnen.

Het pad is er een om niet alleen te betreden, zoveel was al duidelijk. Maar bij dat van ‘Hansel & Gretel’ kan je pure horror in toch wel erg grote letters kerven. En zoiets gaat meestal niet zo snel, dus als je nog duchtig aan het krassen bent terwijl Mick Harvey “Turn the heath up some more” wel erg overtuigend je oren in weet te sturen, zou ervoor getekend moeten worden dat de groeven ontzettend diep zullen gaan.

The Ministry of Wolves brengt een adaptatie waar de gebroeders Grimm en Anne Sexton erg diep voor zouden buigen. En wij zullen na een luisterbeurt gewoon betoverd overblijven en opnieuw op play duwen, om toch nog maar eens dat sprookjesbos te kunnen betreden.

The Ministry Of Wolves Facebook

Verdeeld door PIAS