Na het naamloze debuut uit 2009, waarvan de release in Europa vrijwel onopgemerkt voorbij ging, heeft The Love Language met ‘Libaries’ een opvolger uitgebracht. Dit album is reeds in de zomer van 2010 in de VS verschenen, maar is pas vele maanden later ook voorzichtig bij de Europese indierockliefhebbers bekend geraakt via One Four Seven Records.
Waar het debuut nog geïnspireerd was door het liefdesverdriet van frontman en oprichter Stuart McLamb, tezamen met het vertrek uit zijn toenmalige band The Capulets, horen we op ‘Libraries’ veeleer luchtige en bij tijden zelfs vrolijke muziek. Een tweede groot verschil met het debuut is de productie. Ditmaal is niet voor de lo-fi aanpak gekozen, maar is McLamb met de band een traditionele studio ingedoken om meer aandacht aan de arrangementen en kwaliteit van de opname te besteden.
Het is een album geworden dat een enorm retro-gevoel opwekt (sixties wall of sound), maar tegelijkertijd verfrissend klinkt. Vergelijkingen met Fleet Foxes, Cass McCombs en Local Natives zijn snel gemaakt en ook Arcade Fire, waarvoor The Love Language het voorprogramma heeft verzorgd, komt meermaals in gedachte bij het beluisteren van het album.
McLamb heeft een talent voor catchy melodieën. Opener ‘Pedals’ en single ‘Heart To Tell’ worden gekenmerkt door vrolijke gitaar en dansbare drums. Ook ‘Brittany’s Back’ en ‘Horophones’ blijven met hun aanstekelijke ritme gemakkelijk hangen in het geheugen. ‘Blue Angel’ en ‘Wilmont’ zijn dan weer iets rustiger en voorzien het album ven een evenwichtig en volwassen karakter.
Ondanks de in eerste instantie gemakkelijk in het gehoor liggende songs, is het 10 nummers tellende album een groeier. Na de liedjes een eerste keer beluisterd te hebben, krijg je het gevoel dat het een redelijk luchtige en oppervlakkige plaat is geworden. Na een paar luisterbeurten heb je echter veel meer het idee dat juist gelaagdheid en verscheidenheid de toepasselijke steekwoorden zijn om de muziek te beschrijven. Het album kan dan ook perfect dienst doen als de soundtrack voor een warme zomeravond, maar tegelijkertijd ook genoeg voldoening geven aan de meer veeleisende muziekliefhebber die op zoek is naar interessante indierock.
Om de vergelijking met bands als Fleet Foxes en Arcade Fire te doorstaan, mist The Love Language nog diepgang en pure muzikale kwaliteit. De hoogtepunten op ‘Libraries’ geven toch voldoende reden om hen de komende jaren in het oog te blijven houden. Zeker doen.
Er zijn op dit moment geen optredens gepland.