Hoeveel donkere jaren 80 kunnen er in muziek sluipen? Het Britse duo The KVB scoort twee op drie op de vergelijk-met-de-grote-voorbeelden-test. Synths uit de vroege Depeche Mode-jaren? Check. Gitaren weggelopen uit New Orders oeuvre? Check. Enkel op de vraag naar een begeleidende grafstem laten ze een punt liggen. Niet dat de stem van Nicholas Wood meteen een kans maakt in ‘The voice van Vlaanderen’, daarvoor lijkt ze te veel een teruggetrokken en meer lijzige versie van Neil Tennants (Pet Shop Boys) stemgeluid na te jagen. Ook de muziek zelf heeft daar geen plaats, want die weet niet te kiezen tussen prettig in het oor liggende synthpop of gitzwarte gothic.

In alle geval: wie de new wave uit de jaren 80 een warm hart toedraagt zal zich geen buil vallen aan ‘Only now forever’, het inmiddels zesde album van Nicholas Wood en Kat Day, geproducet door Portisheads Geoff Barrow. ‘Above us’ knalt uit de startblokken als een nummer van Depeche Mode dat in tegenstelling tot de grootmeesters helaas nooit helemaal wil losbarsten. ‘On my skin’ is dan weer helemaal New Order met zijn vriendelijke gitaarlijn en rustgevende zanglijn en zou in een betere wereld een hit worden. De teneur van het album is dan al gezet: vernieuwend of razend origineel is The KVB geenszins.

Dat is natuurlijk niet erg zolang het uitstekende popsongs oplevert als het vernoemde romantische ‘On my skin’ of valse sleper ‘Violet noon’, waarin Kat Day een deel van de zang voor haar rekening neemt.

Day laten zingen is een goed idee. De immer afstandelijke en wat monotone stem van Wood werkt na een tijdje een zekere vermoeidheid in de hand. Als het songmateriaal niet helemaal meewerkt – zoals het plattere ‘Afterglow’ of ‘Live in fiction’ – blijft namelijk bovenal verveling over. Je wil hen graag toeschreeuwen eens te brullen of toch eens een grafstem in overweging te nemen. Jammer genoeg horen we Kat Day slechts in één song de hele zanglijn voor haar rekening nemen: het tegelijk mystieke en bloedgeile ‘Into life’ is meteen een hoogtepunt.

Waar het in het begin niet zo moeilijk is het unieke stemgeluid te omarmen, lijdt de rest van het album aan een vergevorderde mate van inwisselbaarheid, mede veroorzaakt door Woods stem. ‘Tides’ en ‘No shelter’ blinken in niets echt uit en zullen vergeten zijn na één beluistering. Met afsluiter ‘Cerulean’ lijkt de opener zich te herhalen, al zijn we op dat moment al lang blij dat het tempo eindelijk eens terug de hoogte in mag.

Laat het duidelijk zijn: The KVB is geen talentloos duo en heeft op ‘Only now forever’ een (klein) handvol goede nummers neergeschreven. Maar iets meer een eigen smoel en wat meer variatie in songs en stemgeluid zou hen deugd doen.

Donderdag 8 november speelt The KVB in de Charlatan in Gent. Aangezien de band geboekstaafd staat als een audiovisueel duo kan beeld bij de muziek misschien wat helpen.