Als band al meer dan dertig jaar actief zijn, consequent pareltjes uitbrengen en toch onbekend blijven: het is mogelijks een grotere verwezenlijking dan effectief doorbreken. Het Amerikaanse The Innocence Mission specialiseert zich in kamerfolk van de bovenste plank, en elfde album ‘See you tomorrow’ is een ideale eerste kennismaking.

Gelijke delen gitaar, toetsen, subtiele blazers en de kenmerkende stem van Karen Peris zijn allemaal weer in gelijke delen aanwezig. Dankzij de warme productie en de schijnbare simpliciteit geeft het ‘See you tomorrow’ een tijdloos karakter zoals Joni Mitchell, Niko en Hope Sandoval dat ook konden. We zouden er niet van verschieten mocht de band ooit opduiken in een soundtrack van filmmaker Wes Anderson.

Muzikaal hoeft de band niets baanbrekend te doen – vasthouden aan deze basisaanpak is tegenwoordig al een statement op zich. Het enige moment van verrassing is wanneer Karen achter haar microfoon het gezelschap krijgt van echtenoot/bandlid Don. Tekstueel legt The Innocence Mission je op de therapiezetel en nodigt de band je uit om samen uit te zoeken waar je innerlijke gemoedstoestand vandaan komt.

De band weigert koppig om in grote zalen te spelen, wat een goede zaak is voor de knusse nummers. Het stelt ons gerust dat ‘Movie’ of ‘We don’t know how to say why’ nooit in een kale bunker gespeeld zullen worden. Mijn lief bedacht de term ‘trommelfleece’, en die is absoluut toepasbaar op deze schapenvachtzachte songs.