De voorbije jaren werd het hoe langer hoe onwaarschijnlijker dat The Horrors het magistrale ‘Primary colours’ uit 2009 zouden kunnen evenaren. Opvolger ‘Skying’ ruilde in 2011 de beklijvende postpunk voor stadionrock met ruimte voor experiment en een dikke laag synthesizers. Flauw afkooksel ‘Luminous’ uit 2014 deed dan weer vermoeden dat de band zichzelf in slaap aan het wiegen was. Maar kijk eens aan: op nieuwste worp ‘V’ klinken frontman Faris Badwan en de zijnen ambitieuzer dan ooit.

The Horrors lijken na het suffe ‘Luminous’ eindelijk de innerlijke drang naar stadionrock geaccepteerd te hebben. Hoewel de band zes jaar geleden vooral naar het betere werk van Simple Minds neigde, lijken de Britten nu hun focus te verleggen naar industrial à la Nine Inch Nails zonder hun eigen sound te verwaarlozen. Geweldige single ‘Machine’ verklapte in juni reeds die nieuwe richting, maar ook ‘World below’ en imposante opener ‘Hologram’ (dat instrumentale stuk!) kunnen tellen als metalen mokerslagen. Het voorbij dartelende ‘Ghost’ en folkballad ‘Gathering’ getuigen dan weer van een bijzonder fijn gevoel voor opbouw, aangezien ze op spectaculaire wijze ontaarden in respectievelijk een grootse, bezwerende finale en een hyperpsychedelisch slotstuk.

Naast hard klinkt de band ook opvallend catchy. Het lichtjes ongemakkelijke, funky ‘Press enter to exit’ zorgt nog voor een vroege valse noot, al wordt dat meer dan goedgemaakt met het dromerige refrein van ‘Point of no reply’. Net als ‘Weighed down’ bewijst die song dat The Horrors zich eindelijk helemaal gemakkelijk voelen in het jasje dat ze zich op ‘Luminous’ reeds probeerden aan te meten, maar toen nog te groot was. Afsluiter ‘Something to remember me by’ is dan weer dansbaarder dan we ooit hadden verwacht van het vijftal – al blijft ‘Moving further away’ uit ‘Skying’ veruit hun beste dansplaat.

Het toegankelijke ‘It’s a good life’ is misschien wel een van de beste songs die The Horrors al schreven. Synths bouwen geduldig op terwijl Badwans stembanden geruststellend terugkijken op de identiteitscrisis die de band de voorbije jaren doormaakte. “You could try to live, but you’re only shallow trying to find yourself”. Maar kijk: The Horrors hebben zichzelf eindelijk op oprechte wijze heruitgevonden en daar voelen ze zich goed bij. De conclusie luidt dan ook “It’s a good life”. Met een plaat als deze, die het verleden als jeugdvriend omarmt maar vooral naar de toekomst durft te kijken, kan de band weer opgelucht ademhalen. En of we daar blij om zijn.

The Horrors spelen vrijdag 10 november in Het Depot (info & tickets).