“Singing has always been a vital part for us, so instead of all learning how to play other instruments we just thought ‘why don’t we improve what we already do?’ Take away things – ‘less is more’ and all that – and just have a singing record.” Met hun vijfde album gooit de Britse rockband ‘The Futureheads’ op radicale wijze het roer om en stunt met een volledig a capella gezongen plaat, die opgebouwd is uit zowel herwerkingen van eigen nummers, commerciële hitsingles en traditionele folksongs. Is ‘Rant’ werkelijk een geslaagde innovatie van een gevestigde waarde of gaat het hier om een wanhopige kreet om aandacht?
Eén ding is alvast zeker: het is gemakkelijk ‘Rant’ volledig af te kraken, maar het is ook zeer gemakkelijk om de pareltjes op het album te missen. Opener ‘Meantime’ maakt duidelijk dat dit werkje draait om vocale harmonie tussen de vier groepsleden, maar maakt helaas ook direct duidelijk dat deze a capella cd niet iets is om meerdere malen naar te luisteren: het overmatige diddly doodly en gepapambapa op de achtergrond is na enkele nummers écht wel een instigator om met opkomende oorsuizingen naar een andere cd te grijpen. Toch zijn de covers van ‘Meet Me Halfway’ (Black Eyed Peas) en ‘Acapella’ (Kelis) origineel herwerkt en stellen ze zeker de aandachtsspanne van de luisteraar niet op de proef. Ook folksong ‘The Old Dun Cow’ is verrassend luisterbaar en roept visioenen op van Hobbits die arm in arm rond houten tafels hossen.
Hoewel de nummers op ‘Rant’ samen geen slecht samengesteld geheel vormen, breken The Futureheads voor eventuele volgende albums beter hun klankenpalet wat open – en houden ze het op maximum drie kwalitatief hoogstaande a capella nummers per plaat. Soms is een radicale ommegooi gewoonweg niet wat een succesvolle garagerockband nodig heeft om aandacht te krijgen.
Album verdeeld door N.E.W.S