The Dodos, indierockers uit het zonovergoten San Francisco, Californië, hebben anderhalf jaar na hun laatste telg alweer een opvolger in de platenbakken gemikt. Aan creatieve output ontbeert het hen dan ook geenszins. Sinds de oprichting van de tweemansband in het jaar des heren 2005 brachten Meric Long en Logan Kroeber al vijf albums en een ep uit. ‘Individ’ (volgens Google Translate het Roemeense woord voor individu) is dus langspeler nummer zes en het lijkt erop dat de groep eindelijk nog eens in de buurt komt van het niveau van hun “klassieker” ‘Visiter’ uit 2008. Niet dat de rest van hun back catalogue afval is, maar echt essentieel kan je platen als ‘Time to die’ of ‘Carrier’ niet noemen.
Van een band die al een decennium lang bestaat, kan je verwachten dat ze hun eigen, herkenbare en unieke sound stilaan op punt hebben. Voor The Dodos bestaat dat geluid uit pulserende, intrigerende drums (tot 2013 zonder basdrum), met daar excentrieke, niet-alledaagse fuzzgitaarmotiefjes omheen gedrapeerd. Een cocktail die wonderwel lijkt te werken, ook op ‘Individ’. Zeker op een festivalweide moet dit een gedroomde combinatie zijn. Toch vragen de nummers ook enige inspanning van de luisteraar om tot volledige wasdom te komen.
Met ‘Precipitation’ krijg je meteen een zes minuten lange brok fuzzfolk voor de kiezen, na ettelijke luisterbeurten duidelijk het hoogtepunt van deze plaat. Eindigen doet ‘Individ’ met het ambitieuze en majestueuze ‘Pattern/shadow’, dat zich ontplooit zoals een post-rocker en dan ook de grens van zeven minuten overschrijdt. Op een album dat amper negen liedjes telt zijn die twee goed voor ongeveer een derde van de totale lengte, en dat zorgt ervoor dat de andere, kortere schrijfsels heel vluchtig klinken. Dat is jammer, want ook die nummers zijn zeker het beluisteren waard. Het gruwelijk catchy ‘Competition’ of het door geweldige drums gekruide ‘Goodbyes and endings’ dreigen hierdoor wat in de achtergrond verzeild te raken.
The Dodos grossieren in aangename en uitstekende indierock, al is het hier en daar wat weinig diepgaand en blijft de muziek niet echt hangen. Bovendien durft de band af en toe ook wel eens repetitief uit de hoek te komen, maar laat dat de pret vooral niet drukken: dit is een prima plaat.
The Dodos live aan het werk zien kan binnenkort in Amsterdam (13.04, Bitterzoet, info & tickets), Den Haag (26.04, Life|Live Festival, info & tickets) en Groningen (05.05, Bevrijdingsfestival, info & tickets).
Album verdeeld door Polyvinyl Records
