Vraag aan een willekeurige persoon in je vriendengroep of hij of zij The Dandy Warhols kent. “Natuurlijk”, zal je dan volgens ons in 80% van de gevallen te horen krijgen, “da’s die groep van ‘Bohemian Like You’”. Want zo gaat het wel eens vaker met groepen die één monsterhit scoren. Het andere materiaal van die band dreigt al snel in de vergeetput te vallen.
En we moeten het eerlijk toegeven: onze kennis van The Dandy Warhols beperkt zich vooral tot ‘Thirteen Tales From Urban Bohemia’ uit 2000, met daarop onder meer het eerder vermelde ‘Bohemian Like You’ en ‘Get Off’, een ander hitje dat weliswaar bescheidenere succesjes boekte. Enkele jaren eerder stak de groep al voorzichtig de neus aan het Benelux-venster met de single ‘Not If You Were the Last Junkie on Earth’.
Maar staar je niet al te blind op het etiket one hit wonder. Dit Amerikaanse viertal is al sinds 1994 actief, en je houdt het heus geen 18 jaar en zeven studioplaten vol met een handvol radiohits. ‘This Machine’ is album nummer acht, en bevat elf aaibare, soms iets te brave songs waarbij je je weliswaar moeiteloos een behoorlijk rock ‘n roll sfeertje kan indenken. Neem nu opener ‘Sad Vacation’: de ruige bluesriff opent de plaat op heerlijke wijze. De ritmische drum is even aanstekelijk als voorspelbaar, en wanneer de herkenbare en doorrookte stem van zanger Courtney Taylor-Taylor erbij komt lijkt het plaatje helemaal compleet. Alleen mist het lied een sterk refrein, en dat lijkt op wel meer songs het geval te zijn: ook ‘Well They’re Gone’ kabbelt een beetje nergens naartoe. Hetzelfde met ’16 Tons’: de bluesy melodie is leuk, het saxofoonintermezzo des te meer. Het zijn echter het getwijfel en het gebrek aan duidelijke keuzes die het nummer de das omdoen.
The Dandy Warhols proberen op ‘This Machine’ het publiek in de juiste sfeer onder te dompelen, maar slagen daar niet helemaal in, ook al doet de zachte stem van Taylor-Taylor meestal uitstekend zijn werk. ‘The Autumn Carnival’ roept in de verte wel een zeker American fun-fair sfeertje op, maar mist overtuiging. We zijn meer te spreken over de fijne melodie van ‘Enjoy Yourself’ en de knappe gitaarintro van ‘Rest Your Head’. Het instrumentale ‘Alternative Power To The People’ bewijst dat The Dandy Warhols ook stand houden zonder zang. Het knalt ook van bij het begin en flirt drie minuten lang met een streepje elektronica. Ook ‘Seti vs. The Wow! Signal’ kan ons wel charmeren: het doet wat denken aan een bluesrockversie van de Foster The People-hit ‘Don’t Stop (Colour On The Walls)’.
Voor de twee slotnummers hebben ze hun tijd genomen: ‘Don’t Shoot She Cried’ heeft een lange westernintro die iets voor de helft wordt aangevuld met een ijle zang die niet zou misstaan op de laatste van Bon Iver. Het is een best fijn experiment, maar ook hier mist de song een climax, één stevige gitaar-en drumexplosie die haar cachet geeft. The Dandy Warhols kiezen ervoor om de kracht op gepaste momenten uit de liedjes te halen. Dat geeft enkele nummers absoluut een integere touch, maar doorgaans missen we helaas de aanstekelijkheidsfactor van een sterk refrein.
‘This Machine’ is best een aardige plaat, maar het had van ons allemaal wel wat ruiger gemogen. De band heeft nogal wat raakvlakken met Black Rebel Motorcycle Club, maar op ‘This Machine’ trekken The Dandy Warhols zelden met eenzelfde overtuiging alle registers open als hun geweldige generatiegenoten. Taylor-Taylor en de zijnen laten op deze plaat een interessant gevoel voor experiment en lef zien, maar langs de andere kant: net niet genoeg lef. Tip van de dag: als je een folkplaat à la Bon Iver wil maken, doe dat dan. Maar maak een keuze.
Een klassieker zal ‘This Machine’ niet worden, je luisterbeurt is deze plaat echter zeker wél waard. En anders is er nog steeds ‘Thirteen Tales From Urban Bohemia’. Ken je ‘Bohemian Like You’ al? Goed nummertje uit begin eenentwintigste eeuw!
The Dandy Warhols live zien kan binnenkort in Oudenaarde (Feest in het Park, 23-26.08, info & tickets).
Album verdeeld door PIAS