Het lijkt alsof Drake al jaren niet meer uit de spotlights verdwenen is. Hij huurt baseball stadiums af om op date te gaan, duikt op bij highschool, college en NBA basketmatchen, moet van tijd tot tijd eens trunten en scheert een hartje in zijn kapsel ter promotie van zijn nieuwste album, ‘Certified lover boy’. De meest Drake album titel ooit en tevens de lelijkste hoes van het jaar. Word on the street is dat de zwangere emojis teken staan voor de negen maanden dat het album uitgesteld werd. Oorspronkelijk stond het op de planning voor januari, maar een knieblessure gooide roet in het eten.
Nu is ‘Certified lover boy’ er dus eindelijk. En, spoiler alert, het is niet goed. Matig op zijn best. Dat is de teneur die doorheen de gespecialiseerde pers op te tekenen is. Pitchfork was nog gul met zijn 6.6 op 10. NME gaf het een twee op vijf, The Guardian een drie op vijf en op Metacritic, dat een hele hoop reviews bundelt en daar het gemiddelde uit haalt, scoort ie 5.9 op 10. Niet bepaald topscores dus. For the record, hier scoort ie maar een één op vijf. Echter, bij het brede publiek wist Drake wel te scoren. Niet alleen de gewone John in de Amerikaanse straat lustte wel pap van Champagne Papi zijn nieuwe album, ook de sportsterren struikelden over elkaar om de loftrompet over Drake af te steken. NBA sterren als Lebron James en Kevin Durant konden hun enthousiasme amper verbergen. De Toronto Raptors lieten weten dat Drake ‘niet kon missen’, al kunnen die moeilijk anders wanneer ze hun hometown hero ambassadeur van de ploeg maken. En de jonge ster Trae Young vroeg zich af of niet stilletjes aan moesten beginnen overwegen of Drake de goat (greatest of all time) is in plaats van Jay Z. Noot van deze redactie: nope.
Maar de steeds grotere wordende discrepantie tussen wat de critici en de fans van Drake vinden is opvallend. Het is al een aantal jaren bezig en met ‘Certified lover boy’ heeft het een voorlopig (en hopelijk absoluut) hoogtepunt bereikt. Het maakt dat dit nieuwe album ook de perfecte casestudy is hoe die tweespalt tot stand is gekomen. En quite frankly, da’s op zich al een stuk boeiender dan wat hij op plaat zette.
De nummers die Drake draait zijn ronduit indrukwekkend. ‘Certified lover boy’ (‘CLB’) zit op dit moment van schrijven op koers om dik 600.000 keer verkocht te zijn in de eerste week. Dat zou de grootste verkoop voor een rap/hiphopalbum zijn sinds… de vorige Drake. Kleine kanttekening: daarmee doet ie een dikke 400.000 slechter dan ‘Views’ (2016) en een kleine 150.000 minder dan ‘Scorpion’ (2018). Op zijn releasedag klokte ‘CLB’ af op 153,4 miljoen streams. Op dag twee dropte dat recordnummer al naar 89,9 miljoen. Ter vergelijking, ‘Donda’ klom van 94,5 naar 102,1 miljoen.
Cijfers vertellen natuurlijk niet alles, maar ze zijn hier wel een interessante indicator. Eentje die aangeeft dat de ster van Drake tanende is. En niet in het minste omdat hij nu al eventjes ontzettend matige albums aan het afleveren is. Het verhaal begon zo mooi met zijn run of excellence: ‘Thank me later’, ‘Take care’ en ‘Nothing was the same’ zijn een triumviraat om u tegen te zeggen. Ze katapulteerden hem in het begin van vorig decennium naar de absolute top. In de tweede helft van dat decennium was de rode draad doorheen Drake zijn releases (‘More life’, ‘Views’ en ‘Scorpion’) de middelmatigheid die verdoezeld werd door absolute wereldhits. Wie herinnert er zich ‘Hotline bling’, ‘Nice for what’ en ‘One dance’ niet? Die zaligmakende hit ontbreekt op ‘CLB’. Meer zelfs, op dit moment is er zelfs niet eens een single verschenen. Van de 21 nummers bereiken er wel een hoop mooie plekken in de Billboardlijsten, maar dat ligt aan de enorme hoeveelheid streams. Een echt vlaggenschip van de vloot is er dus niet.
Wat daarentegen, bij gebrek aan goeie singles, wel onze aandacht trekt is dat Drake een karikatuur van zichzelf begint te worden. Grosso modo bestaan er twee soorten Drake: de sippe lonely boy die treurt om verloren liefdes en onbeantwoorde crushes, die het o zo moeilijk heeft met de tol van de roem en niet weet hoe zich te gedragen, en de, nu ja, certified lover boy. Beide persoonlijkheden hebben we in de loop der jaren zien evolueren in zijn muziek maar op ‘CLB’ lijkt alles tot een stilstand gekomen te zijn en is alles ontzettend afgezaagd. En met alles, bedoelen we echt álles.
Na een eerste luisterbeurt is er amper iets wat onze aandacht trekt. De samples zijn flets, de beats van het kaliber dertien in een dozijn en dat terwijl het toch precies wat heeft mogen kosten. Want de productie is piekfijn en klinkt ongelofelijk duur. Alleen krijgen wij er enorm weinig voor terug. Hetzelfde met zijn teksten. De gedrochten deze keer zijn: “say that you are a lesbian, girl, me too” van ‘Girls want girls’ en “lock the door to the bathroom ’cause they doing something that’s not Pepsi” uit ‘Papi’s home’, wat en passant een mottige titel is. Datzelfde nummer geeft ons ook nog de parel “I remember that I told you I love you, but that was kinda like a mass text“. En de absolute winnaar vinden we in ‘N 2 deep’: “Babe, that pussy was worth the wait“. Voor de rest worstelt Drake nog steeds met de tol van het geld en de roem. Als bereidwillige redactie raden we hem dan ook aan om niet op date te gaan in een gigantisch openlucht stadium in Los Angeles dat hij helemaal afhuurt en zo gemakkelijk gekiekt kan worden, maar om het intiemer te doen. Maar goed, waarover zou Drake dan kunnen kwelen als we dat al van hem af nemen?
Je leest het, we zijn geen fan. En da’s dus de teneur die overal in de reviews opduikt. De stem van het volk laat dus een ander geluid horen. De talloze polls die ondertekende zijn Instagram overspoelden verkozen (God weet waarom) ‘CLB’ ruim boven ‘Donda’. Het is en blijft natuurlijk gissen naar de reden waarom Drake zo populair blijft, maar als we zo vrij mogen zijn om onze stelling te deponeren: omdat de meeste mensen gewoon niet op zoek naar de meerwaarde. Het is misschien wat tegen zere schenen trappen, maar Drake heeft last van het Q-Musicsyndroom. Het is generic crap geworden. De beats klinken ongeïnspireerd en vooral fletse afkooksels van de hippe geluiden, exact zoals de top 40 dezer dagen samengesteld is. Gemakshalve gaan we er niet van uit dat de gemiddelde lezer van Indiestyle dagelijks afstemt op de Vlaamse hitzender, dus we hopen niet al te veel mensen geschoffeerd te hebben. Mocht iemand dat wel zijn, dan schat ik de kans al laag in dat die verder las na de rant over hoe slecht de nieuwe Drake is.
‘CLB’ is, zoals de gemiddelde playlist van het radiostation, middelmatige brol die gemaakt is om gemakkelijk verteerd te worden door mensen die houden van wat ‘in’ is bij de massa. Het moet allemaal niet te ingewikkeld zijn. De mensen vergapen zich graag aan anderen en dat is wat Drake het best doet. Hij heeft niet geleerd van het gedrocht dat ‘Scorpion’ is maar dat hoeft helemaal niet. De talloze fans willen nog steeds zijn verhalen horen over zijn first world problems om hun eigen miserie te vergeten. Het is dezelfde dynamiek die er voor zorgt dat ‘De Verhulstjes’ al bij al nog stevige kijkcijfers neerzetten en waarom de meeste na het zien van een aflevering van ‘Thuis’ of ‘Familie’ ‘CLB’ een spin geven om mee te voelen met de hartenpijnen dan wel hun innerlijke fuckboy dromen kunnen leven via hun fantasie. “We all want to live vicariously” en dat heeft Drake goed begrepen.
Het gaat nog verder dan dat. De rapper probeert krampachtig een nieuw en jonger publiek aan te spreken via de verschillende mediakanalen. Bij ieder album dat hij uitbrengt duiken er lijstjes op welke van zijn lines het meest waarschijnlijk zijn om op te duiken als caption bij een of andere foto in je Instagramfeed en dat is nu niet anders. Daarnaast mikt hij, zoals zo velen, op TikTok, met wisselende succes. Het is te zeggen, de critici kraakten ‘Toosie slide’ af en ondanks dat klom het toch naar de nummer één positie. Met dank aan een belachelijk dansje. Tekenend voor een rapper die niet meer echt met rappen bezig is en vooral met gemakkelijk scoren om zijn populariteit te consolideren. De wereldhits hebben de voorbije jaren nog het een en ander weten te verbergen. Nu de hitmachine stil lijkt gevallen zijn, valt helaas de grote, gigantische lege doos op.
