Nog voor je debuutalbum op tournee gaan met een band met naam, het is niet velen gegeven. The Chevin heeft in zijn nog prille carrière al in het voorprogramma gespeeld van respectievelijk The Airborne Toxic Event, The Pigeon Detectives, White Lies en Franz Ferdinand. En in augustus deden ze er nog een tv-performance bovenop bij David Letterman. Het gaat de jonge Britten voor de wind, en nu is er dus hun debuut ‘Borderland’.
Het album begint en er vallen meteen 2 dingen op: het grootse geluid van The Chevin en de gelijkenis tussen de stem van zanger Coye Girelli en die van Brandon Flowers. De combinatie van deze 2 maakt de vergelijking met Flowers’ band The Killers onvermijdelijk. Bij de eerste luisterbeurt van opener ‘Champion’ is het duidelijk dat The Chevin mikt op stadions. En dat is eigenlijk de tendens van het hele album, zonder storend te zijn. Ze klinken als een erg gerodeerde groep, en van de 10 nummers klinkt bijna elke song als een potentiële single. Uitschieters zijn ‘Drive’ (we horen “We just drive, drive, drive” al weerklinken op festivalweides), ‘Blue Eyes’ (samen met ‘Love is just a game’ het minst bombastische nummer) en ‘So Long Summer’ (rustige opbouw naar een uitbarsting op het einde).
The Chevin mikt voluit op een breed publiek, dat moge duidelijk wezen. Live moeten ze ook een geoliede machine zijn geworden na zoveel toeren. Nu is het tijd om zelf met dit album de wereld rond te trekken. ‘Borderland’ brengt ons niets nieuws, niets origineels en het is niet altijd even spannend. Maar het is allemaal zo aanstekelijk dat het ons niets zou verbazen als de radiostations, festivalweides en op termijn ook de stadions (zo rond album drie of vier) een knieval maken voor deze band.