Wanneer je graag alle teugels laat vieren en nood hebt om zonder ook maar enige hersencel te activeren compleet loos te gaan, zijn de belhamels van The Chats mogelijks je nieuwe partners in crime. Deze Australiërs doopten hun muziek shedrock, naar de gammele houten hut waarin ze repeteerden, en daar valt wat voor te zeggen. Hun debuut ‘High risk behaviour’ is dan ook verre van een afgelikt geheel voor conservatieve zielen. 

The Chats ontstonden in de middelbare school, waar Eamon Sandwith, Josh Price and Matt Boggis geïnspireerd door Wire en The Buzzcocks beginnen ventileren over de dagdagelijkse realiteit via korte, rauwe punknummers. Wanneer de band tot z’n eigen verbazing ook na de schoolperiode blijft bestaan, is het culthit ‘Smoko’ (de ode aan de rookpauze) die het vuur echt aan de lont steekt. Ene Dave Grohl raadt het nummer aan bij Josh Homme, wat The Chats enkele aantrekkelijke plekjes in het voorprogramma van Queens of The Stone Age oplevert. 

Dit debuut ‘High risk behaviour’, vernoemd naar een inbreuk op het skaten in publieke ruimte, is een chaotische boost van rauwe energie waarbij The Chats het niet al te nauw nemen met de gangbare waarden en normen. Van tafelschuimen – uit noodzaak – in ‘Dine ‘n dash’ tot overmatig drankgebruik in het blitzkrieganthem ‘Drunk ‘n disorderly’ belichaamt het trio meermaals de kerel waarmee je je dochter liever niet ziet thuiskomen. Al zeker niet wanneer hij in ‘The clap’ grijnzend en ondersteunt door opgewekt handgeklap komt te vertellen dat hij chlamydia heeft opgelopen. Al scheurend door hun bestaansredenen verliezen ze de lust for life geen moment uit het oog.

Volgepropt met puberaal provocerende punknummers – geïnspireerd door hun (over)leefwereld van seks, drank, drugs en een riante portie onbezonnenheid – hekelen The Chats daarnaast even graag rechtstreeks of onderhuids de maatschappelijke gang van zaken. De spoken word in ‘Keep the grubs out’ vindt zijn oorsprong wanneer zanger Eamond Sandwith geweigerd wordt in een club met dank aan zijn mullet. Wat later schat het personage Billy Backwash zichzelf minder racistisch in dan hij zich voordoet:  “Ya can’t call me a racist / ‘Cause I discriminate ’em all the same” (‘Billy Backwash’ day’). 

Achter het oppervlakkige, waarvoor een groot deel van hun publiek zeer makkelijk overstag gaat, schuilt er met andere woorden ook een kritische onderlaag. Wanneer de bosbranden in Australië toeslaan komt Sandwith op sociale media met het folky ‘I hope Scott’s house burns down’ op de proppen, doelend op de lakse houding van minister-president Scott Morrison. Daarmee onderstrepen The Chats zowel hun muzikale als hun sociale punkstatus. Hun nummers mogen dan wel veel meer gericht zijn op hun eigen context, toch doen The Chats door hun ogenschijnlijk amusante toon regelmatig denken aan Dead Kennedys. 

De synopsis van ‘High risk behaviour’? Wervend wervelende achteloosheid met een rauw en nijdig kantje misschien? Of deze: gerijpt in oude vaten punk en gebotteld in gepolijste flessen serveren The Chats een inhoud die de basis legt voor het crashen van je eigen (eenzame) houseparty. Rigoureuze tijden vragen voor de gepaste uitlaatklep, vriendelijk thuisbezorgd door de balorige oproerkraaiers van The Chats.