Na een ambitieuze promocampagne levert The 1975 het veelbelovende ‘A brief inquiry into online relationships’ af. Het oorspronkelijk uit Manchester afkomstige viertal houdt ons op zijn derde langspeler een bijzonder eerlijke spiegel voor. De maatschappelijke state of affairs zit vervat in steengoede songs over liefde, drugs en technologie.
Traditiegetrouw opent het album met ‘The 1975’. Het arrangement is soberder dan de versies op de vorige albums en in een iets sneller tempo gezongen. We horen enkel Matthew Healy’s vervormde stem en piano, tot de scherpe gitaarloop in het indie-punky ‘Give yourself a try’ ons wakker schudt. De charismatische frontman geeft hierin toe dat je niet te veel mag verwachten van het leven als volwassene. Hoewel zelf nog maar 29, lijkt het alsof hij al drie generaties overleefde. De single ‘TOOTIMETOOTIMETOOTIME’ is simpele bubblegumpop zonder gène. “I love pop music and I don’t make any apologies for that”, verantwoordt de popster. Waarschuwing: wie dit nummer beluistert, krijgt de catchy melodie nooit meer uit zijn hoofd. Echt nooit meer.
‘How to draw / Petrichor’ is het visitekaartje van drummer George Daniel, die het album samen met Healy producete. Geleidelijk aan krijgt de song vorm, vult die zich met autotune en ontspoort later in een elektronische technobeat. Het pareltje van de plaat is ‘Love it if we made it’, een daverend en funky statement vol referenties naar de politiek en de popcultuur. Ironisch hoe door een quote van Trump, de “leider van de vrije wereld”, deze lp moest gecensureerd worden. “I moved on her like a b**ch”, is inderdaad niet de meest gepaste uitspraak.
Healy wil alle facetten van zijn persoonlijkheid in de songs vatten en doet daarvoor beroep op heel wat genres. Jazzinvloeden zijn te vinden in ‘Mine’ en ‘Sincerity is scary’, met de recent overleden en legendarische Roy Hargrove op trompet. De zanger werd voor ‘Mine’ geïnspireerd door de jazz standards van John Coltrane. Uiteindelijk klinkt het nummer meer als een soundtrack van een Disney-klassieker, maar we snappen de intentie. ‘It’s not living (if it’s not with you)’ slaat geen nieuwe richting in en had ook op vorige twee albums gepast, maar aanstekelijk klinkt het wel (en een knappe videoclip). Het intermezzo ‘The man who married a robot / love theme’ is clever en puur: Siri (jawel, de virtuele assistent van Apple) vertelt over de hechte (liefdes)relatie tussen een man en het internet. Met een knipoog naar ‘Fitter happier’ uit Radioheads ‘OK computer’ word je meegezogen in dit trieste verhaal. Healy waagt ook zijn kansen met enkele oprechte ballads. Hij experimenteert met zijn laag timbre in “Inside your mind”, dat iets weg heeft van Duran Duran of de bands eigen ‘Medicine’ uit 2014. ‘Be my mistake’ mist originaliteit en is daarom de tegenvaller van dit album. In ‘Surrounded by heads and bodies’ kijkt Healy terug op zijn periode in rehab waarin hij afkickte van zijn heroïneverslaving. Terug clean staat hij met veel meer positiviteit op het podium en in het leven, geeft hij toe.
‘I like America & America likes me’ balkt van autotune en r&b-drums à la Kayne West, maar is veel expressiever, raakt ons meer. Dan is er nog de majestueuze manier waarop het album eindigt. Vanaf nu zal menig millennial later zijn of haar openingsdans willen dansen op ‘I couldn’t be more in love’, waarop Healy een melige gitaarsolo en zijn beste vocals aflevert. Hier zou Michael Bolton van opkijken (daarnet nog een vergelijking met Kanye West, vreemd). En hoe kan het ook anders dat een nummer met de titel ‘I always wanna die (sometimes)’ als een instant britpopklassieker klinkt. Akoestische gitaar en strijkers leiden in, maar worden in het refrein verdrongen door een stevige stadionrock-sound. Een bombastisch slot is het niet, want de laatste minuut is een filmisch, ingetogen einde, een cliffhanger die vraagt om meer. En er komt meer, want het volgende album ‘Notes on a conditional form’ staat al gepland voor volgend jaar. “Om aan onze bingecultuur tegemoet te komen”, verklaart Healy.
The 1975 wordt door hun fans in eigen land op handen gedragen en gewaardeerd door de meeste Britse critici. “The best band of the decade” luidt het daar. Alleszins een van de interessantste: ‘A brief inquiry into online relationships’ bevat vatbare concepten, goede songs, is enorm eclectisch, maar vooral oprecht. De songs hebben een inhoud en vatten de zeitgeist perfect samen. Althans vanuit Healy’s perspectief, maar daar kunnen we ons goed in vinden.
The 1975 speelt op vrijdag 28 juni op Rock Werchter.
