Benjamin John Power kondigde zijn nieuwe Blanck Mass-album aan als “een catharsis in deze uitdagende tijden”. Wie bekend is met het vroegere werk van Blanck Mass bereidde had zich na die woorden alvast kunnen voorbereiden op een verwoestende plaat. Die mensen komen met ‘In ferneaux’ zwaar bedrogen uit. Het album schurkt namelijk dichter aan bij ambient dan ooit tevoren. Waar de muziek van John Power vroeger alle aandacht opeiste, schuurt hij hier zowaar aan tegen de achtergrondmuziek.

Een blik op de tracklist verraadt al dat John Power anders te werk ging dan op zijn vorige albums. ‘In ferneaux’ bestaat slechts uit twee nummers. ‘Phase I’ en ‘Phase II’ duren elk rond de twintig minuten. ‘Phase I’ is de meer filmische helft van de twee. De mysterieuze melodieën in het begin geven ons het gevoel alsof we gezapig door het heelal dobberen. Al snel volgt een nerveuze synth die klinkt als een meteorenregen die op ons afstormt. Na zo’n vier minuten volgt een uitbarsting met pompende beats zoals we die gewend zijn van John Power en ons ruimteschip gaat in vlammen op. De toon lijkt gezet voor een klassieke Blanck Mass-ervaring, maar dat is niet wat er gebeurt.

We storten namelijk neer in een desolaat ambient-landschap. Aanvankelijk horen we enkel wat field recordings zoals kletterende objecten en kolkend water waardoor een post-apocalyptisch sfeertje opgewekt wordt. Vervolgens volgt een lange donkere ambient passage uit wiens sonische assen eventjes een sierlijke harp oprijst. Lang blijft de melodie echter niet overleven. De leegte overheerst al snel weer. Op zich zijn we altijd wel te vinden voor wat sfeermuziek. Het probleem is dat alles net wat té kaal aanvoelt en té lang blijft doorgaan, waardoor de aandacht al snel verslapt.

Het begin van ‘Phase II’ schudt ons weer eventjes wakker. De tweede helft opent met industrieel lawaai dat even goed op een plaat van The Body had kunnen staan. De nerveuze samples klinken alsof we ons in een chaotische controlekamer bevinden waarin iedereen toekijkt hoe ons ruimteschip uit ‘Phase I’ te pletter stort. Al snel keert de kalmte weer terug en horen we een duidelijkere monoloog. Het gebruik van deze sample doet ons wat denken aan het klassieke werk van Godspeed You! Black Emperor, maar Blanck Mass slaagt er niet in om hun magnifieke sfeerschepping na te bootsen.

Het daaropvolgende deel is waarschijnlijk het mooiste stuk in ‘Phase II’. Langzaam maar zeker doet een lieflijke, hoopvolle synth haar intrede waardoor ‘In ferneaux’ ons toch even wat oprechte emoties doet ervaren. Voorts sluiten we na een vrij noisey passage af met een eerder hoopvol klinkend ambient-stuk met een mooie pianomelodie. ‘Phase I’ is zeker niet perfect al leek er tenminste nog een verhaal in te schuilen. De opeenvolging van elementen in ‘Phase II’ voelen daarentegen eerder te willekeurig aan om genietbaar te zijn.

Op zich juichen we het altijd toe wanneer artiesten hun grenzen proberen te verleggen. We nemen het Blanck Mass bovendien niet kwalijk dat hij niet opnieuw met verschroeiende electronica zoals op ‘World eater’ of ‘Animated violence mild’ op de proppen komt. Het probleem met ‘In ferneaux’ is echter dat alles te kaal en richtingloos uitgewerkt is waardoor de sfeerschepping niet altijd tot z’n recht komt. Er zitten zeker boeiende delen in, maar eveneens slaapverwekkende stukken die wat meer om het lijf moesten hebben.