Hoewel ‘Superglue for the broken’ in principe hun debuutalbum is, zijn de Kempenaren van Tangled Horns al sinds het begin van dit decennium bezig met muziek en hebben ze over de jaren heen een sterke live-reputatie opgebouwd. De groep probeert die op dit album door te trekken door alles live in te spelen, zonder studiocorrecties om alles zo rauw mogelijk op plaat te krijgen. Met nieuwe gitarist Dennis Van Der Auwera slaat de band de deur wagenwijd open naar een breder publiek, alhoewel die overgang van hun eigengemaakte mix van grunge en stoner metal naar een meer alternatieve rock-sound soms nog met horten en stoten gaat.

De band gooit er met openingstrack ‘Shadow’ na een typisch sludge metal-introotje meteen de beuk in. Het nummer is voor een plaat als deze de perfecte opener omdat het in de eerste plaats doet denken aan de verschroeiende riffs en kolkende woestenij die we reeds kennen vanop eerder werk – denk bijvoorbeeld ‘Klang’. Anderzijds voelt ‘Shadow’ ook een beetje aan als een overgangsnummer, omdat we hierna vooral een vernieuwend Tangled Horns aan het werk lijken te horen.

De band doet ondanks de verschrikkelijk innemende vocals van Tim Vandeplas doorheen het album qua instrumentatie een aantal keer sterk denken aan Royal Blood. Met name ‘Magnificent maniac’ of ‘Destination tipping point’ knipogen nadrukkelijk naar het Britse duo, al behoudt Tangled Horns toch zijn eigenheid door er een grungy toets in te steken. Nummers als deze, met catchy hooks als “You became somebody else“, schreeuwen gewoon “Mainstage, alsjeblieft!” .

‘Light as a feather in concrete shoes’ lijkt vreemd genoeg veel weg te hebben van ‘Wake up’ van Arcade Fire, omdat het nummer net als bij de Canadezen lijkt op te bouwen naar een grote apotheose. Die ontlading komt er na zes minuten dan toch in de vorm van een verschrikkelijk strakke gitaarsolo die de song echt aan gruzelementen lijkt te spelen. De intro van ‘The timeline is a noose’ doet dan weer net iets te veel denken aan ‘Once’ van Pearl Jam en mondt uiteindelijk uit in een heerlijk grunge-soundscape.

Na drie degelijke ep’s kan Tangled Horns de verwachtingen voor dit album jammer genoeg niet inlossen. In plaats van door te stomen op het elan van het met grunge doordrenkte ‘Unstoppable force’ uit 2016, blijft de band op ‘Superglue for the broken’ ter plaatse trappelen. Tangled Horns gaat op zijn debuut op zoek naar vernieuwing en verruiming en probeert zich heruit te vinden, maar dat gaat gepaard met enkele onnodige groeipijnen.

Tangled Horns speelt op 19 januari in JH ‘t Slot in Wortel.