Tame Impala is terug van nooit weggeweest met een derde album dat nog voor het vel van de beer geschoten was, als een van dé albums van 2015 gerekend werd. ‘Innerspeaker’ en ‘Lonerism’, beide voorzien van de nodige hoeveelheid gitaarriffs, krijgen een opvolger die impasse brengt voor de gitarist van dienst. Ja, op ‘Currents’ zijn het de synths die overuren kloppen.
Heeft de samenwerking tussen Mark Ronson en Kevin Parker een onrechtstreeks aandeel in deze switch of zit er meer achter? Het antwoord op deze dubieuze vraag laten we in het midden. Maar één ding is zeker: keyboards en elektronica domineren het auditieve tableau. De karakteristieke crispy stem en met nodige weemoed doordrenkte teksten verzekeren ons wel van het feit dat Tame Impala aan het werk is. Zonder voorgenoemde factoren kan ‘Currents’ evenwel gezien worden als brother from another mother. Notabel.
Openingsdans ‘Let it happen’ vormt onmiddellijk een tour de force en vergt moed en discipline om volledig te vatten bij de eerste luisterbeurt. Zeven minuten inleiding met een catwalk aan elementen. We worden teruggegooid naar de glorieuze vintage Daft Punk-tijden, alsook naar groovy Monaco-esque garage rock en 80s pop. Dit alles wordt voorzien van een afgeborsteld uiterlijk en wordt net niet verpakt in bootschoentjes en poloshirt. Paradoxaal gezien is de inhoud – Parkeriaanse zekerheden en zo – minder progressief dan de formalistische synthswitch: psychedelisch, absurd en lekker sad.
Een van de meest applaus-waardige elementen van deze plaat is het feit dat Parker het zaakje volledig op z’n eentje afwerkte. Thuis, bij moeder aan de haard. Nouvelle Vague auteurstheorie anno 2015? Of gewoon Australische zelfingenomen verzekering van eigen goed? We willen geen schoffering van de autodidact, en dus geven we een applausje voor de selfmade man.
Hedendaags is ‘Currents’ wel, balancerend op een koord dat nu en dan echter gebukt gaat onder de culminatie van het omzichzelfheen draaiende spectrum tussen eminent Gesamtkunstwerk en pertinente hipheid. De hype overheerst de hiëroglifische constructie. Veel gaat verloren tussen alle retro en postmoderne etikettering. Een beetje wenen, toch wel.
‘Currents’ is current. Het weerspiegelt misschien zelfs de hedendaagse maatschappij die slachtoffer is van het assortiment aan keuzemogelijkheden en overheersende vluchtigheid. De toon wordt gezet in de inleiding en blijft een ruime vijftig minuten lang doorwegen. De rode draad lijkt een zwerkbalsniper. Overal en nergens. Altijd en nooit. Heel hedendaags. Maar helaas niet tijdloos.
