Tamaryn Brown opent met haar vierde plaat publiekelijk de deuren van een mooie, gotische kathedraal, waarin het een dik half uur geboeid rondkuieren is, maar waarin elk geluidje net teveel galmt en de afwerking van de fundamenten toch wat verfijnder mocht. De Nieuw-Zeelandse singer-songwriter draait intussen al eventjes mee en wist het afgelopen decennium indruk te maken door middel van haar shoegaze-geïnspireerde sound. Met ‘Dreaming the dark’ kiest ze jammer genoeg resoluut voor een meer poppy, gedateerd eighties-geluid.

Bij de eerste twee tracks lijkt er nochtans geen vuiltje aan de lucht: de frisse opener ‘Angels of sweat’ en ‘Terrified’ geven een eigentijdse draai aan muziek met diepe roots in de jaren 80. Dit gaat eveneens op voor de single ‘Fits of rage’, dankzij Jorge Elbrechts glimmende productiewerk (hij producete onder andere platen van Ariel Pink) die de songs met hun grootse refreinen extra in de verf zet.

Het wordt aangeraden je vooral in vervoering te laten brengen door de sprankelende gitaren en zinderende synthesizers (zoals het wel vaker in het genre betaamt) en niet te diep in te gaan op de teksten. Lyrics als “In a fit of rage / I will select the pain / In a fit of rage / I was about to break” zijn niet bepaald uitblinkers in subtiliteit, maar daarvoor ben je bij deze plaat sowieso al aan het verkeerde adres. ‘Dreaming the dark’ richt z’n pijlen grotendeels op de liefhebber van synthpop en gothic rock.

Over de vocale prestaties van Tamaryn valt evenzeer wat te zeggen. Waar haar stem op de vorige dreampop-georiënteerde albums nogal achterin de mix lag, treedt die op dit naar pop neigende album volledig op de voorgrond – en meestal gaat haar dat goed af. Soms verliest ze zich echter in pathos en dan is een cringe-gevoel nooit veraf (zie ‘Victim complex’).

Naarmate het album vordert, begint de kwaliteit van de songs te slippen en wordt het duidelijker dat we hier louter te maken hebben met jaren 80-verafgoding en weinig anders. Tamaryn weet zelf ook niet meer goed welke kant ze nu precies uit wil: in het donkere ‘Paranoia IV’ wijkt ze plots uit naar het industrial-pad, terwijl de vederlichte synthpop van ‘The jealous kind’ een ode lijkt aan Soft Cell. Door de uiteenlopende stijlen bekom je weliswaar een gevarieerd album, maar ook een ietwat onsamenhangend.

‘Dreaming the dark’ is ongetwijfeld Tamaryns minste album, op het nippertje overeind gehouden dankzij enkele sterke tracks, en dan voornamelijk ‘Path of love’ (inclusief Cure-baslijn) en ‘You’re adored’. Beide songs konden echter 35 jaar geleden uitgebracht zijn, en net dat doet ons een beetje vrezen dat Tamaryn vanaf nu in de categorie “nostalgie-act” zal thuishoren – of ze het nu wil of niet.

Tamaryn stelt haar nieuwe plaat voor in Kavka Zappa op 23 mei.