S.Y.P.H. is een naam die waarschijnlijk bij de meesten van ons niet meteen een belletje doet rinkelen. Dit Duitse trio werd in 1980 opgericht in Solingen en deinde mee op de net ontstane golf die we avant-garde industrial zullen noemen. S.Y.P.H. is dan ook het best te vergelijken met die andere Duitse band Einstürzende Neubauten. 31 jaar na het verschijnen van hun tweede album ‘S.Y.P.H’, wordt de plaat nu heruitgebracht onder de naam ‘4. LP’.
Dat S.Y.P.H. geen hapklare, gemakkelijk te verteren brok is, is zelfs op z’n zachtst uitgedrukt een understatement. Van de zes nummers op de plaat overstijgen er maar drie de twee minuten-grens, terwijl er twee ruim boven de tien minuten afklokken. Daarnaast is het ook moeilijk om alle zes songs ook effectief nummers te noemen. Zo bestaan openers ‘Die Deep’ en ‘Hänschen Horror’ uit weinig meer dan een montage van klanken. In ‘Lämmerschwanz’ creëert de groep dan weer een geluid dat het best te vergelijken valt met wat je hoort wanneer de tandarts in je mond aan het boren is. Beseffende dat we hierna nog een half uur voor de boeg hebben, bereiken onze wenkbrauwen ongeziene hoogtes.
‘Nachbar’ brengt gelukkig wat meer voldoening. Een gitaar is duidelijk te onderscheiden en het drumtempo geeft ons het gevoel dat we een nachtelijke wandeling maken doorheen een duistere stad. Echter niet in de toeristische zone, maar eerder in het obscure en ongeziene deel ervan. De geluiden die we verder in het nummer horen, versterken dit gevoel alleen maar. Zonder al te veel verbeelding hoor je malafide straatventers hun waar aanprijzen en zie je de auto’s praktisch voorbij rijden. Het goede hieraan is dat enkel de illusie gewekt wordt. Hiermee bedoelen we dat je de klanken linkt aan dergelijke omstandigheden, zonder dat de effectieve geluiden gebruikt worden: een voorbijrijdende en claxonnerende auto wordt enkel geïmiteerd in de studio. Dit in combinatie met de gitaar die non-stop blijft opduiken zorgt voor een best wel aangename ervaring.
Na de avant-garde en industrial equivalent van shoegaze is het de beurt aan ‘Little Nemo’. Het concept is hetzelfde als dat van ‘Nachbar’. Dit keer worden we ruim achttien minuten meegenomen op een reis in één of andere bizarre fantasiewereld. Of op een LSD-trip, zo je wilt. Ook in dit nummer wordt geen enkel moment van het tempo afgeweken en komt de gitaar er maar sporadisch aan te pas. Naast de vele geluidseffecten (een wekker, regen, …) en percussie (gong, maracas, …) worden we in ‘Little Nemo’ ook vergast op zangpartijen. Net als Blixa Bargeld, de leider van Einstürzende Neubauten, dat zo graag doet, zijn deze partijen niet meer dan donkere spraak met een kleine melodie. Het draagt desondanks geweldig bij tot de sfeer van het lied.
Het verdict lijkt duidelijk: we hadden het niet erg gevonden moest ‘4. LP’ maar twee songs geteld hebben. We zijn er namelijk van overtuigd dat er ook maar twee echte nummers op te vinden zijn. Deze zijn het echter wel waard om eens beluisterd te worden. Ondanks de zeer kleine niche, waar ook deze recensent niet al te vertrouwd mee is, slaagt de muziek erin een bepaalde, boeiende sfeer te creëren die de luisteraar toelaat even te ontsnappen naar die vreemde wereld waarin S.Y.P.H. regeert.
Album verdeeld door Suburban