Met veel trots kondigde het Londense Apollo Records in juni 2017 het debuutalbum aan van de Duitse producer Stefan Wust, beter bekend onder zijn initialen SW. ‘The album’ is dan ook een heruitgave van het door Resident Advisor gevierde debuut op zijn eigen label, SUED.

Om eerlijk te zijn, de naam SW doet niet direct een belletje rinkelen. De Duitser houdt er een gestileerde minimalistische media-aanpak op na die hij samen met zijn kompaan SVN toepast op het SUED label. Albums komen alleen titelloos op vinyl uit, artwork ontbreekt vaak, de artiesten hebben korte acroniemen als naam en nergens vind je een link naar een Soundcloud-pagina of andere sociale media-accounts. De releases mogen dan wel hun weg vinden naar de echte (techno/dance) vinylfanaten op Discogs, Juno en consorten; bij een groter publiek blijven ze toch maar relatief onbekend. Met deze digitale heruitgave op de “ambiente subdivisie” van het Gents/Londense R&S Records zal hier wel verandering in komen – dat verdient deze plaat wel.

SW is immers een stielman die met zijn analoge drummachines en keyboards elk nummer een warm, overtuigend geluid weet te geven. De percussie klinkt fris en scherp en de synthpads gloeien op ‘Untitled D1’.  De Duitser strooit met knipogen naar de dancescène uit de jaren ’90. Van breakbeat op ‘Untitled A1’ dat overigens exact dezelfde intro heeft als ‘Untitled  D3’, tot acid house op het minder te smaken ‘Untitled D2’. Het wazige drumpatroon van ‘Untitled C1’ wordt dan weer begeleid door een lekkere discogroove. ‘Untitled A2’ klinkt op zijn beurt als een van de betere nummers van R&S-artiest Lone. Ook ‘Untitled B1’ heeft die Lone-vibe, waar de weelderige percussie perfect matcht met golvende synths.

Diezelfde golvende synths komen echter wel (te) vaak terug. Wie het album in zijn geheel luistert, veert vaak pas om de paar nummers op. ‘Untitled B2’ en ‘Untitled C2’ zijn vergetelijke nummers met een simpele arpeggio als melodie. De acid house op ‘Untitled D2’ doorbreekt dan wel dit patroon maar biedt weinig verfrissing door zijn eenvoudig loopje. Daarbij komt dat ‘The album’ geen noemenswaardige leidraad heeft die het geheel een extra diepgang zou kunnen brengen. Het album is opgebouwd in de traditie van de ‘dance floor’ vinylplaten waar op elk zijde een dansbaar track staat voor de DJ. Het leidt tot weinig diversiteit op het album. De elf nummers die nodig zijn om van een volwaardige langspeler te kunnen spreken, hadden evengoed herleid kunnen worden tot een vijftal die samen een sterke ep zouden kunnen vormen.

Het vakmanschap van Wust is niet te ontkennen.  Op ‘The album’  bundelt hij zijn sterkste werk, wat niet zozeer resulteert in een album als in een hoop alleenstaande singles. Het geheel ontbreekt variatie en niet elk nummer bereikt de kwaliteit van de toptracks. Een debuut met vallen en opstaan.