Supergenius, een nieuwe indie posthardcoreband, bracht op zeven april zijn debuut ‘Supertired’ uit en is duidelijk niet bang van een fiks potje hardrock. De half zingende, half schreeuwende vocals in combinatie met doordringende, luide gitaren en krachtige drums doen regelmatig denken aan Foo Fighters en Dinosaur Jr.

Supergenius valt je huiskamer binnen met ‘All that’s gold’. De stevige opener windt er geen doekjes om en je hoort meteen de typische, vettige gitaarriffs, bonzende drumlijnen en een hees roepende frontman Edward Godby. ‘Supertired’ voelt met z’n explosieve refreinen die afwisselen met getemperde strofes al snel als vertrouwde muziek in de oren aan.

Het interessantste nummer van de plaat is ‘Drifting tonight’. Edward ruilt daarop zingen in voor spreken. De stem wordt enkel ingezet in de strofes waardoor het nummer een instrumentaal refrein krijgt. De ondersteunende, van toon steeds lager wordende basriff past volledig in het plaatje. Net zoals bij het merendeel van de nummers gebruikt Supergenius geen vernieuwend geluid, toch voelt ‘Drifting tonight’ niet voorspelbaar aan. Het speelse Gameboydeuntje op het einde maakt het nummer volledig af.

De rode draad doorheen het album, is meteen ook de valkuil waar het in loopt. De uitbundige rock-/ grunge-achtige stijl heeft meestal eenzelfde soort opbouw waardoor de nummers snel doorzichtig overkomen. Je hoort duidelijk waar Supergenius zijn mosterd haalde. Pluspunt: de band laat ook zijn zachtaardige emo-kant zien waardoor fans van American Football zeker aan hun trekken komen met ‘Supertired’.

Een helder moment krijg je met het voorlaatste nummer ‘Rust & split’. Een intro met een sterke opbouw neigt naar postrock. De song begint verder met een simpele, repetitieve gitaarriff. Langzamerhand valt de drum in en wanneer de strofe start, krijg je even een Pearl Jam-gevoel. De treffende intro keert terug op het einde van het nummer, wat ervoor zorgt dat het nummer echt áf voelt. Op het einde van de langspeler ontwaak je vervolgens abrupt: opeens is er stilte en vraag je je af waar die loeiharde gitaren en (bijna) kapotgeslagen drums gebleven zijn?

Er zit potentieel in Supergenius en we twijfelen er niet aan dat ze een vaste fanbasis zullen genieten. ‘Supertired’ is niets nieuws, maar wel tof. Alle nummers apart klinken fijn, spijtig dat het album in zijn geheel niet kan overtuigen door een gebrek aan veelzijdigheid.

Album verdeeld door Hypertension Records en 9000 Records.