Het mooie verhaal doet de ronde dat iedereen die in de jaren zestig en zeventig een plaat van The Velvet Underground kocht, vroeger of later een invloedrijke of vernieuwende band startte. Met Tame Impala lijkt het ook die richting uit te gaan, alleen kan je diegenen die geïnspireerd raken door het psychedelisch fenomeen zelfs met veel moeite niet als vernieuwend of invloedrijk omschrijven. Sunflower Bean leek zich met ep ‘Show me your seven secrets’ bij die lange rij adepten aan te sluiten – ze titelden een van de nummers op het werk ook gewoon doodleuk ‘Tame Impala’. Als zelfkennis en zelfspot het begin van alle wijsheid zijn, dan vertrouwden we erop dat het trio slim genoeg zou zijn om zich meer te differentiëren op een eerste langspeler.
En dat is iet of wat gelukt. Vocalisten Nick Kivlen en Julia Cumming verstoppen hun stemmen in ieder geval niet achter tamme psychedelische gitaarmuren of andere trucjes die door de hele scene rond DIIV en Beach Fossils toegepast worden. Een directe drang naar het plezieren van je oren en een daaruit voortvloeiende vlotte melodie lijken daardoor meer het voortouw te nemen op ‘Human ceremony’ dan bij het werk van andere, dromerige indierockers. Zanglijnen van nummers als ‘I want you to give me enough time’ en ‘Creation myth’ zou je zo per ongeluk weleens in de schuif van barokke pop kunnen smijten, en het dansende spel tussen Kivlen en Cumming zorgt eveneens voor een gevoel van warme lieflijkheid.
Minder enthousiast zijn wij over de instrumentatie. In interviews durft Sunflower Bean wel eens referenties als Led Zeppelin, Pink Floyd of 70’s glamrock te laten vallen, hetgeen misschien getuigt van een zekere drang om ook op dat vlak terug doorheen alle rookgordijnen te breken en larger than life te gaan. Niets is minder waar. Slechts zelden komt het trio voorbij DIIV of Beach House (‘Easier said’, ‘This kind of feeling’), Tame Impala of psychedelische Beatles (‘Space exploration disaster’, het titelnummer). Wanneer de band zich echter plots in CBGB lijkt te wanen en hun gitaren op bijvoorbeeld ‘Wall watcher’ een punkattitude meegeven spitsen onze oren zich. Voeg daar de afstandelijke stem van Cumming aan toe en je hebt iets dat vaagweg op vrouwelijke attitudemuziek uit de jaren 90 begint te lijken.
Ware het niet dat het geheel een grondig gewaxte, geëpileerde en gebleachte versie blijft. Sunflower Bean heeft een doodbrave plaat gemaakt, waarbij de extra aandacht voor duidelijk herkenbare melodieën enkel maar de focus heeft gelegd op waar ‘Human ceremony’ als geheel faalt: beklijvende songs of geluiden brengen. En willen jullie ons nu excuseren? Wij gaan verder naar Pinegrove en Quarrels luisteren.
Album verdeeld door PIAS
