Model, actrice, whatever. Suki Waterhouse is een duizendpoot die nu ook haar tweede album de wereld instuurt onder de rol van muzikante. Hoewel ze in 2022 haar debuut, ‘I can’t let go’, uitbracht, was het een single dat niet op deze langspeler stond dat haar muziekcarrière lanceerde. Het nummer ‘Good looking’ explodeerde op verschillende social media. Haar sound in die tijd kan wel omschreven worden als ironische glitter & galaxy poprock. Waterhouse onderhoudt deze stijl, maar lijkt iets ingetogener dan ervoor op ‘Memoir of a Sparklemuffin’.

“I know you’ve been waiting for someone to come pick you up / You’re tired and jaded, you said you forgot how to love”, laat Suki ons vanaf het begin weten. ‘Gateway drug’ telt als een stevige intro. Folky, later fuzzy en een productie waardoor alles in een enorme hal opgenomen lijkt te zijn. Hier en daar speelt ze met shoegaze. ‘Supersad’ is een klassieke Waterhouse-track. Onder een gefocust en stampend tempo gaat ze van pessimisme naar een optimisme waar ze leert minder te geven om wat mensen denken over haar. Ze probeert te ontsnappen aan de blik van de ander. Daarbij merkt ze ironisch op dat eenmaal ze dit doet, haar haar op magische wijze beter lijkt te liggen. Confidence is key.

‘Blackout drunk’ is poppy, maar verradelijk. Onder het geklap klinkt een omschrijving van een niet al te gezonde relatie. “‘Cause I can hardly wait to tell you all the shitty things that you’ve done / When your blackout drunk”, sneert ze. Waterhouse laat horen dat ze kan nuanceren in haar sounddesign. Vergeleken met de albumopeners draagt ze hier een ander kostuum. Op ‘Faded’ horen we Suki’s gevatte schrijfsels. “You used to call me Yoko / Cause I made a joke that all your friends are leaving”, haalt ze opnieuw uit. In de eerste strofe haalt ze uit naar Miles Kane alsook op verdoken en slimme wijze richting Bradley Cooper. Ze blikt terug naar haar leeftijd wanneer ze die mannen datete. De manier waarop ze de track brengt, laat ze het oordeel op ambigue wijze voelen. Verder horen we, in positieve zin, veel invloeden van Lana Del Rey.

We horen een artieste die slim omgaat met teksten en vanuit een duidelijk uitgedachte positie haar verhalen brengt. In elk nummer horen we hoe theatraal ze dit brengt. Na de kleine uitschuiver ‘Nonchalant’ dat wat ongeïnspireerd klinkt, maakt ze het goed met ‘My fun’. De groove klinkt goed als een rasecht jaren 70 T.Rex-nummer. Het is ook tot het einde van ‘Big love’ dat we dan een ingetogenere Suki horen. Op ‘Lullaby’ komen zingen en zuchten komen op eenzelfde lijn te liggen.

Waterhouse wenst (dezelfde mensen als in ‘Faded’?) baby veel succes met zijn rechtszaak. De tekst verraadt dat het om een celebrity gaat die de wereld wel eens zou kunnen teleurstellen mocht Suki haar boekje opendoen. Of de tekst eerder een fenomenoon beschrijft van wat er gaande is in de wereld of ze nu juist verwijst naar een specifiek persoon blijft wijselijk onduidelijk. Hierna krijgen we ‘OMG’, de duidelijke hit, voorgeschoteld. Een meezinger met een wiebelend riffje. Vanaf dan klinkt het opnieuw gereserveerder en introspectief. Van ‘Think twice’ tot ‘Helpless’ gaat het er trager en reflecterender aan toe. ‘Memoir of a Sparklemuffin’ sluit ze af op haar typische treurige filmische wijze op ‘To love’.

Suki’s tweede is moeilijk te vatten. Ze toont overduidelijk dat haar talenten geen limieten heeft. Ze haalt op slimme wijze uit, stelt zich op gevatte wijze op naar haar luisteraars en creeërt een sound die, hoewel dicht aanleunend bij de melodrama van Del Rey, een eigen meerwaarde biedt door meer slagkracht te tonen. Daarnaast is dit album misschien wat te uitgerokken. Halverwege zal sneller geskipt worden.

Er is een duidelijk patroon merkbaar als we naar het luistergedrag op Spotify kijken. ‘Memoir of a Sparklemuffin’ verliest duizenden tot miljoenen speelbeurten hoe verder we in het album zitten. Natuurlijk is dit geen garantie op een bepaald oordeel. Al willen we wel bevestigen dat er op heel wat nummers een fletsheid heerst die de aandacht onvoldoende kan vasthouden. Het vuur van de kaarsen onder haar nummers lijkt hier en daar uitgeblazen (of uitgezucht?). Haar kunde lijkt zeer geconcentreerd in bepaalde nummers te zitten, waardoor anderen niet prikkelend genoeg zijn. Los daarvan mag Suki Waterhouse wat ons betreft die ‘whatever’ in haar lijstje met veel kleur (dubbelaangeduid!) veranderen in muzikante.