Juicht ende jubelt! Geen inhoudsloze teksten over huppelen door zonnebloemvelden of getergde zielen op deze tweede ep van het Antwerpse trio Sue Me Charlie, maar naar eigen zeggen maatschappijkritische teksten over ‘het blind zijn voor bepaalde dingen die ons worden opgelegd’. De muziek zelf toont ons vooral dat Balthazar snel school maakt in het Belgische muzieklandschap; net als bij hen is het uitgangspunt hier een kurkdroge, simpele, maar efficiënte ritmesectie. Tussen dit fundament doet de gitaar iets met tegendraadse riffjes en jazzy akkoorden die op hun best aan Foals doen denken.
Op ‘Quit while you’re ahead’ is het riffje echter net iets te tegendraads waardoor de goede cadans nooit echt gevonden wordt. ‘Ill luck’ beschikt dan weer wel over een goede groove, maar nu wordt er te hard aan vastgehouden. Die schaarse variatie zorgt ervoor dat het nummer ongemerkt voorbij kabbelt.
Op opener ‘But the blinds are down’ en afsluiter ‘Hello nonentity’ blijkt het recept wel goed te werken. Hier komt ook de mooie samenzang tussen drumster Charlotte en gitarist Michaël beter uit de verf. Eerstgenoemd nummer is het makkelijkst verteerbare van de twee, terwijl het tweede zo’n atypisch lied is dat na enkele luisterbeurten toch verdomd catchy blijkt te zijn. Toch mist er zelfs hier net dat tikkeltje durf om boven de middenmaat uit te steken.
Sue Me Charlie bestaat al sinds 2009 en heeft in die tijd al aan heel wat rockrally’s en andere wedstrijden meegedaan. Of ze met deze ep voorgoed uit dat circuit zullen raken? Waarschijnlijk niet, daarvoor klinkt Sue Me Charlie nog te braaf. Desalniettemin laten ze je achter met het gevoel dat er misschien nog wel meer in dit trio zit.
