Stephen Malkmus is met ‘Wig out at Jagbags’ ondertussen aan zijn zesde soloalbum toe. Voor wie de tel bijgehouden heeft: hij heeft nu inderdaad al meer solowerk uitgebracht dan hij ooit deed met Pavement, de band waar hij in de jaren 90 zo bekend mee werd. En hoewel de dingen die hij samen met The Jicks doet zeker niet slecht zijn, hebben ze tot nog toe nooit het Pavement-niveau weten te bereiken.

Dit geldt ook voor het nieuwe ‘Wig Out at Jagbags’. Het is zeker geen slechte plaat, maar net als zijn voorgangers wel volledig voorspelbaar. Balancerend tussen pop (‘Lariat’, ‘Cinammon and lesbians’) en nostalgische oldskool rock (‘Planetary motion’, ‘Shibboleth’) bezingt Malkmus in zijn geheel eigen satirische en surrealistische stijl, inclusief woorden die heel wat punten zouden opleveren bij Scrabble, de meest bizarre zaken. Het zou ons eigenlijk niet mogen verbazen aangezien we er in ‘Cinnamon and lesbians’ bijvoorbeeld achter komen dat hij al sinds het ontbijt zit te trippen.

Wie Stephen Malkmus zegt, zegt automatisch Pavement, een noodzakelijk kwaad waar Malkmus zich al bij heeft neergelegd. Hij zegt het zelf in ‘Rumble at the rainbow’: “Can you remember the thrill and the rush? You’re not out of touch. Come tonight you’ll see. No one here has changed and no one ever will.” Hij is ondertussen 47 en een familieman, maar ongetwijfeld de coolste vader van de straat. Een imago dat hij niet alleen omhelst, maar ook verkondigt in zijn muziek: “Come slam dancing with some ancient dudes. (…) No new material, just cowboy boots.”

En dat zegt het eigenlijk ook allemaal. Malkmus is niet meer het icoon dat hij ooit was en dat lijkt hem helemaal niet te deren. Hij maakt nu gewoon plezier en dat hoor je ook duidelijk in ‘Wig out at Jagbags’. De man verrast ons misschien niet meer, maar dat vergeven we hem graag terwijl we de plaat nog maar eens opleggen.

Website Stephen Malkmus

Verdeeld door V2