Psychfolk en Stealing Sheep werden in zowat elk artikel over hun debuut in een adem genoemd. Het leverde hen mooie commentaren en tours met The Postal Service en Alt-J op. De Britse dames hadden echter blijkbaar genoeg van deze associatie en kiezen op hun tweede boreling voor een andere aanpak. Het folk element verdwijnt meer naar de achtergrond ten koste van synthesizers en afgeborstelde drums.
Zoals de titel al doet vermoeden, wordt er op ‘Not real’ gespeeld met de grenzen van de realiteit. De kenmerkende harmonieën van het drietal staan in contrast met het strak gestileerde jasje die de songs ditmaal aangemeten krijgen en roepen een surreëel sfeertje op. Het geheel klinkt poppy en kleurrijk. Toch schuilen er overal gekke details die je een subtiel bevreemdend gevoel geven. Zo klinkt het op ‘Evolve & expand’ bijvoorbeeld alsof het geluid steeds dieper onder water wordt geduwd (om dan toepasselijk over te gaan in ‘Sunk’) en vertonen de synths soms spastische trekjes.
Het duurt even voor deze weerhaakjes je helemaal te pakken hebben waardoor het tijdens de eerste paar luisterbeurten allemaal vrij bleek en onopvallend klinkt. Even lijkt het zelfs alsof het album gedoemd is om in de achtergrond te verzanden, tot je aandacht op de intelligente insteken valt die je uiteindelijk toch meetrekken. Met ‘Apparition’ en ‘This time’ komt het echter nooit goed. Ze kabbelen ongevaarlijk voorbij en balanceren op het randje van zagerig. Daar tegenover staat dan weer ‘Not real’, niet voor niets de eerste single. Met zijn exotische gitaar en verslavend refrein is dit nummer met voorsprong de grote winnaar van deze plaat. Ook afsluitend duo ‘Love’ en ‘She’ doet zijn werk op dezelfde manier meer dan behoorlijk.
Stealing Sheep slaat een meer afgemeten en arty pad in op hun tweede langspeler. Spijtig genoeg gaat dit ten koste van de speelse vrijheid die hun debuut nog kleurde. Fijn plaatje, dat wel, maar de verwachtingen worden toch niet helemaal ingelost.
Album verdeeld door PIAS
