De Gentse pianist Stijn Engels treedt met Stadlander voor het eerst op de voorgrond als componist en laat daarmee zijn meest persoonlijke muzikale visie tot leven komen. Zijn stukken krijgen vorm binnen een hechte samenwerking met zijn getalenteerde medemuzikanten, die elk hun stempel drukken op het geheel. In 2020 begon de zoektocht naar een unieke klanktaal. Dit resulteerde in de opname van hun debuutalbum ‘Stadlander’. Stadlander creëert muziek die klassiek aanvoelt maar voldoende ruimte voor avontuur biedt, diepgeworteld in de rijke traditie van de jazz. De band bestaat uit Stijn Engels (piano), Bruno Van der Haeghen (tenorsaxofoon & basklarinet), Kris Auman(contrabas) en Stijn Demuynck (drums).

Voor ‘Shelter’, het nieuwste en tweede album, liet Engels zich inspireren door de ontembare kracht van de natuur. Een toevluchtsoord waar stilte en herbronning samensmelten en waar nieuwe ideeën wortel schieten voor hem. De muziek laveert tussen voorzichtigheid en vitaliteit. Het mooie aan de muziek van Stadlander is de bedriegelijke eenvoud. ‘Shelter’ is klassieker van aard dan andere hedendaagse Belgische jazz. Overzichtelijk, niet beladen met electronica en andere spulletjes. De muziek voelt eerder warm dan funky en dansbaar. Toch worden er zijwegen genomen die de luisteraar bij de kraag pakken zonder de keel dicht te knijpen. Het is intens zonder te verzwaren, meeslepend zonder te overweldigen.

Stadlanders tweede dient als een mooi tussendoortje. Met een behapbare lengte is het het ideale jazzplaatje dat je oplegt bij een kop koffie in de zetel zonder het de kans te geven het tot achtergrondmuziek te denegreren. Het kleinschalige en intieme karakter houdt ons voor een dilemma: verdient deze muziek niet veel meer oren? Of willen we liever de warmte behouden door deze niet teveel te delen? We willen natuurlijk het de artiesten niet te heet onder de voeten laten worden. Deze gehele filosofie wordt van begin af aan duidelijk met ‘Rêverie’. Al sluipend slalommen we tussen pianomelodieën terwijl de percusse een licht teken van leven vertoond. Titelnummer ‘Shelter’ laat veel ruimte. Geen volgecomponeerde chaos, maar een geluid dat uitnodigt tot rondkijken en ademhalen. Een genuanceerd en ondersteunend drumspel voorziet het nummer van enige niet-afgedwongen opbouw.

‘Walske’ wordt getekend door een dialoog tussen sax en piano. Ze vullen elkaar aan, onderbreken elkaar af en toe, maar zonder conflict. Iedereen komt wel eens aan de beurt; op ‘Don’t look down’ mag de bassist zijn standvastige rust uitstralen. In dit waarschijnlijk meest gedurfde nummer van het album horen we ook de sax even paniekerig de hoogte ingaan.

Het draait niet allemaal om wijde klanken. Op ‘Kingfisher’ horen we een bepaalde speelsheid die rondhuppelt en dan stilvalt om dan naadloos muzikaal even een ander thema te bezielen. Nadien komt alles weer samen in iets waar we met gesloten ogen onze hoofden op kunnen meeschudden. ‘L’escaut’ maakt de cirkel rond. Net op tijd komt het album op zijn eind. Te veel van het goede is nooit echt gewenst.

We kunnen na ‘Shelter’ concluderen dat Stadlander een zachtheid en beweeglijkheid opzoekt veel mensen zal bekoren. Met deze meditatieve aard zal het hopelijk mensen aanzetten tot concentratie en natuurwandelingen. Of als dat te veel gevraagd is, eens een blik op de dagdagelijksheid van een warme woonkamer.