Ondanks de hobbelige weg die Tom Jenkinson in de loop van zijn uitgebreide discografie (en zijprojecten) heeft bewandeld, blijft het telkens reikhalzend uitkijken naar nieuw werk – zeker nu het alweer 5 jaar geleden is sinds ‘Damogen furies’ in de rekken lag. Bovendien bracht hij in de tussentijd voldoende ander materiaal uit dat buiten zijn comfortzone lag, wat de fans wel deed snakken naar een vintage Squarepusher album. De nieuwe plaat ziet de Brit terug keren naar het meer robuuste, op analoge hardware gemaakte werk van toen, zonder daar echter meteen iets nieuws mee te doen.

Die keuze voor analoge productie lijkt essentieel te zijn geworden voor het slagen van de plaat in zijn context; Jenkinson lijkt een album te hebben willen gemaakt dat introspectief en eigentijds is, maar zonder daar veel over te moeten willen nadenken tijdens het opnameproces. De hardware geeft  eveneens het gevoel alsof de nummers in één take zijn opgenomen, wat voor clubmuziek vaak alleen maar in het voordeel speelt.

De Brit gooit je van bij het openingsnummer meteen voor de leeuwen; een-tweetje ‘Oberlove’-‘Hitsonu’ klinkt als een creatie van een weggesmolten computeralgoritme dat funk tracht te genereren voor een 8-bit videospelletje. Het mooie is echter dat achter de muren van hevige drum ‘n bass en IDM op melodieus vlak wel blijft primeren – al gaat ‘Hitsonu’ iets steviger en riskanter tekeer dan de weelderige opener. Jenkinson trekt de nostalgische lijn verder door en voert met ‘Nervelevers’ en ‘Speedcrank’ evenzeer de intensiteit op voor we terug op adem mogen komen. De breakbeats zijn razend en werkelijk stressopwekkend, hoewel ze je bijna automatisch laten meeknikken op de in acid gebade, dolgedraaide breaks. Het is hier waar Squarepusher als een van de grondleggers van de IDM en sleutelfiguren uit de Warp-stal zijn kunde laat zien.

Het hoogtepunt van ‘Be up a hello’ bevindt zich op het zeven minuten durende epische ‘Mekrev bass’, waar Jenkinson je werkelijk alle hoeken en kleuren van de kamer laat zien. De snelheid bereikt een climax zonder in te boeten aan details, samples of gelaagdheid, en de complexiteit van het nummer doet duizelen. Geslepen breaks en IDM worden bijna tot pure noise vermorzeld op de song die het bij een eerste luisterbeurt misschien wel tot meest overweldigende van de hele plaat schopt.

Jenkinsons ‘Be up hello’ is een welgekomen back to the roots-album dat de ervaring en het talent van de Brit tentoonstelt in negen uitgekiende nummers. Voor verstokte fans is dit waarschijnlijk dé plaat waar ze al die jaren op hebben gewacht: één die uitpuilt van de nostalgie. Tegelijk doet het album de vraag rijzen of er niet méér in had gezeten; de typische jaren 90-klanken mengen met eigentijdse invloeden, had voor extra creativiteit en sterren gezorgd.