Vat krijgen op Spellling – neen, dat is dus geen typfout – is geen gemakkelijke opgave. De kunde om invloeden als David Lynch, Solange en Whitney Houston samen te brengen tot iets coherents is niet iedereen gegeven, maar op haar Cherry Horse-debuut ‘Pantheon of me’ deed de Californische artieste het met verve. Haar donkere, bevreemdende en horroresk geluid gaf haar muziek een ongrijpbaar en verleidelijk karakter.
‘Mazy fly’, Chrystia Cabrals tweede plaat – deze keer voor het prestigieuze Sacred Bones – gaat nog een stapje verder. IJle, ongemakkelijke horrormomenten à la Timber Timbre ten tijde van ‘Hot dreams’ eisen nog steeds het grootste aandeel op, maar die momenten worden afgewisseld en verweven met meer uitgesproken r&b, soul-, electronica- en popelementen. Dat klinkt misschien heel chaotisch, is het ook zelfs, maar toch kan Spellling het als één geheel laten vloeien.
Het schijnbaar normale wordt op ‘Maze fly’ bijna constant aangedikt met iets bevreemdends. Zo is ‘Golden hours’ in de kern een zelfverzekerd liefdesliedje (“I just wanna spend time with you/ I just wanna make love with you”), maar krijgt het door de instrumentatie toch een eerie kantje toebedeeld. Dat is eveneens het geval op het uitzinnige en soulvolle ‘Hard to please (reprise)’, waar spokende synths dwarrelen rond de engelachtige zang van Cabral.
Hier en daar wordt het horrorfilm-soundtrack-effect wel heel groot waar Spellling een theremin-geluid of gelijkaardige hoge orgels inschakelt. Cabral trapt echter niet in de val om daarmee alles té kinderlijk of té Scooby Doo te laten klinken. Het maakt van het schuifelende retro-disco-buitenbeetje ‘Under the sun’ iets dat mooi binnen het geheel past en geeft de grandeur en attitude van ‘Afterlife’ een kille touch – zéker samen met die saxofoon. Hét schijnwerpermoment van die filmische horror bevindt zich in ‘Real fun’, waar aliens op bezoek komen en een ijzingwekkend en vakkundig opbouwende crescendo met zich meebrengen.
Naast dat griezelende kantje en Spelllings krachtige stem is het vooral de dynamiek die van ‘Mazy fly’ een project maakt dat blijft beklijven. Uitgekiende songs wisselt Cabral af met kortere interludes of ideetjes die – belangrijk – nergens overbodig aanvoelen. ‘Mazy fly’ is daardoor een album dat geweldig flowt. Hoe ‘Melted wings’ feilloos overgaat in ‘Under the sun’ is gewoon genieten, en wanneer aan de andere kant het nerveuze ‘Dirty desert dreams’ dan weer verrassend breekt met de ‘Secret thread’, dat als kille ballad begint maar geduldig ontaardt in een cinematische climax, is dat even hard. De meeslepende tristesse waarmee de artieste slavernij bezingt in ‘Haunted water’ staat in even schril contrast met het hardere, meer housy experiment van ‘Hard to please’.
Zo is ‘Mazy fly’ een album dat geen moment verveelt. Het mag dan wel heel nachtelijk en bij momenten verstillend aanvoelen, het is een springlevende plaat die langs veel verlaten omweggetjes passeert waar toch veel te zien is. Op een meer rechttoe-rechtaan manier dan op haar debuut blijft Spellling ook hier ongrijpbaar en onvoorspelll(sorry)baar.
