Wat 2019 allemaal voor ons in petto heeft, is voorlopig nog een groot mysterie, maar wat wel al vast staat, is dat dit jaar minstens één veelbelovende debuutplaat brengt. Spielbergs is een rock-trio uit Oslo en liet vorig jaar het eerst van zich horen in de vorm van een ep. Nu is er meer, namelijk debuutplaat ‘This is not the end’, en in tegenstelling tot wat de energieke muziek doet vermoeden, betreft het hier geen prille, pas afgestudeerde twintigers – wél getrouwde dertigers, waarvan sommigen zelfs al vader zijn.

Het openingssalvo (’Five on it’ / ‘Distant star’ / ‘NFL’) demonstreert meteen welk vlees we in de kuip hebben: nostalgische emorock, inclusief grootse refreinen en invloeden uit postpunk, shoegaze en postrock. De bas ronkt voortdurend à la Motorpsycho (eveneens Noorse helden), terwijl de gitaar bij tijd en stond zeker wel eens aan J. Mascis doet denken. Hoewel we ongetwijfeld nog een aantal dergelijke associaties kunnen maken (And You Will Know Us By The Trail Of Dead? Japandroids?), speelt de band deze invloeden gelukkig uit met een aanstekelijk enthousiasme. Uitdaging: luister tweemaal naar ‘Distant star’ en probeer het refrein uit je hoofd te krijgen.

Aan stevige rocknummers geen gebrek op ‘This is not the end’ – toch biedt de band evenzeer genoeg kansen om op adem te komen. ‘Familiar’ bijvoorbeeld, waar de synths voor een eerste maal in de schijnwerpers komen te staan en ‘Sleeper’, dat z’n titel alle eer aandoet (op een positieve manier wel te verstaan). ‘McDonald’s (please don’t fuck up my order)’ – rekenen we ook nog bij de rustpuntjes en is zelfs een van de beste songs van de plaat. Een melodische bas en wazige drums brengen ons zo’n dikke zeven minuten onder hypnose, een licht contrast ten opzichte van de komische tekst en de al even komische titel.

Naar het einde toe gaan zowel het tempo als het volume weer omhoog. In ‘4AM’ vinden we een glorieuze rocker die met één been in de new wave staat en in een alternatief universum wel eens een hit zou kunnen worden. De grootste troef houdt het trio echter in handen tot het laatst, namelijk de fenomenale afsluiter ‘Forevermore’. Hiermee breien ze een euforisch slot aan een divers debuut, een culminatie van alle genres waar deze Noren zich de voorbije drie kwartier een weg door gebaand hebben.

Afgezien van een klein dipje (‘You all look like giants’, ‘Bad friend’) waar Spielbergs net wat over the top gaat, is ‘This is not the end’ een zeer geslaagd debuut dat zeker wat meer aandacht verdient. Wat de band mist aan originaliteit, maakt het drietal zeker goed dankzij meeslepende songs die erom vragen luid gespeeld te worden, een soort van guilty pleasure als het ware, maar wel eentje waar je je eigenlijk niet guilty om hoeft te voelen.