De zwart-witte foto van Sophie Allison op de cover van haar nieuwste Soccer Mommy-plaat verraadt veel. Sinds een groot persoonlijk verlies verloor de wereld voor Allison even z’n verzadiging. Op ‘Evergreen’ schrijft ze zich een weg doorheen blijvend en knagend verdriet. Daarbij weet ze enkele pieken te bereiken.

‘Evergreen’ neemt geen omwegen. Vanaf nummer één is het klaar en duidelijk dat het over rouw zal gaan. Opener ‘Lost’ schreef Soccer Mommy als één van de laatste nummers. Dit deed ze toen ze al een meer retrospectieve bril kon opzetten. Al is de pijn van het gemis daardoor niet weg: “Lost in a way you can’t forget / Lost like the things I never said”, klinkt het emotioneel. Het daaropvolgende ‘M’ gaat op hetzelfde elan verder. “And I don’t mind talking to empty halls / ‘Cause I miss you / Like a loyal dog”, zingt ze bedroefd.

Hoewel rouwen een vetgedrukt werkwoord doorheen ‘Evergreen’ kalkt, wordt het nooit ondraaglijk donker. Zo klinkt ‘Some sunny day’ echt als een vergeetachtige zomerdag. Zo eentje waarvan je de ene moeilijk kan of wil onderscheiden van de andere. Dat is als je niet al te oplettend de tekst voorbij laat glijden. Misschien is het tedere ‘Thinking of you’ wel het zwaarste moment van de plaat. Hierin stelt Allison zich luidop herkenbare vragen over haar verwerkingsproces. “Just thinking of you”, liegt ze in het refrein. Veel vrijblijvends of gewoon lijkt er niet aan, maar oprecht klinkt het wel.

Dat moeten we Soccer Mommy nageven: we geloven haar wanneer ze vertelt. Ook op de momenten wanneer er op ‘Evergreen’ ruimte is voor wat anders dan verdriet. In een interview liet Allison zich ontvallen dat liefdesliedjes schrijven bij een album dat zoveel over verlies gaat, een beetje zoals het leven zelf is, dat alles in eb en vloed gaat. Daar valt weinig op af te dingen. Al het zaait wel wat verwarring. Het wringt soms om van het ene naar het andere te springen. Wordt het thema van verlies banaler door ook liefdesnummers te brengen? Of wordt het net sterker door te tonen dat het leven onvermijdelijk verder gaat?

We durven het antwoord misschien schuldig blijven, want de liefdesliedjes zijn simpelweg goed. Zo weet hoogtepunt ‘Driver’ meer dan te charmeren en valt er tijdens ‘Abigail’ plezier te horen. Het nummer begon als schrijfoefening tegen writer’s block en eindigde als een aandoenlijke liefdesverklaring aan een ‘Stardew Valley’-personage.

Naar Soccer Mommy’s gewoonte is ‘Evergreen’ goed geschreven. Allison weet moeiteloos een scène te schetsen. Zoals aan het begin van het melodramatische ‘Dreaming of falling’. Al zou het beste voorbeeld van haar schrijfkunde altijd het nostalgische ‘Changes’ moeten zijn, een delicaat handwerkje over verandering en hoe je die niet uit de weg kan gaan, dat slim mee transformeert doorheen de refreinen.

Eindigen doet ‘Evergreen’ in schoonheid met het gelijknamige nummer. Geen zinderende finale, wel een gevoelige afsluiter die alles zachtjes tot stilstand brengt. “And in the light of day, I only see what’s gone”, klinkt het eerlijk en ontwapenend. Alles aan het album klinkt als een noodzaak aan, iets dat Soccer Mommy moést maken. Af en toe valt het zwaar, maar ons echt verpletteren doet ‘Evergreen’ niet.

Op 18 mei volgend jaar komt Soccer Mommy het album in ons land voorstellen. In het kader van Les Nuits speelt ze samen met The Jesus Lizard, The Ex en meer in Botaniqu (tickets & info).