Bestaat er iets romantischer dan in een veel te klein, uit zijn voegen barstend busje kruipen om met je beste vrienden doorheen het hele land anti-establishment-punkriffs uit te delen aan gelijkgestemde zielen? “Nee!”, horen we zelfverklaard koning van de ‘fuck you’-rock Dave Grohl tot hier brullen, ook al beschikt de man intussen over een rijdende villa als tourbus en is zijn laatste boze nummer door een zekere K. Cobain geschreven. Nee, doe ons dan maar bands die ook nog eens effectief klinken alsof ze hun songs schreven nadat ze wakker werden op een koude stenen vloer en even niet meer wisten in welk café ze een avond eerder speelden. Aan dat criterium voldoen de drie punkers van So Pitted alvast volledig, al rest natuurlijk nog de vraag of hun lawaai van het memorabele soort is.

Zoals het het genre betaamt werkt So Pitted voornamelijk met kortgewiekte, gebalde erupties die zelden de grens van drie minuten overschrijden. Het is echter door de twee langere songs dat we kunnen bepalen op welke manier dit trio zich tracht te onderscheiden. ‘pay attention to me’ en ‘feed me’ (zonder hoofdletters, want die zijn voor conformisten) blinken namelijk uit in hun minimalistische repetitiviteit, en dit met dissonante riffs die ons eerder doen denken aan de no wave van Disappears dan de vinnigheid van pakweg Perfect Pussy. Ook ‘woe’ en ‘i’m not over it’ slepen zich scheef maar bedeesd naar de eindmeet door betrekkelijk eenvoudige riffs te herhalen. So Pitted is pissig, al hoeven ze die attitude niet constant naar je oren te schreeuwen of te feedbacken.

So Pitted mengt dan ook wat tragere sludge- en noise-invloeden door hun lo-fi punkbasis, en voor een band die eruitziet als een afgemeten kopie van iedere grungeband ooit (inclusief over-datum-kleurspoeling en houthakkershemden) weten ze op dit debuut wel waar ze mee bezig zijn. Het geluid is voldoende nihilistisch, de feedback vormt riffs op zichzelf en de meeste nummers staan er. Echter, door het feit dat het soms sleept en dreunt wordt de sfeer wat te zwaar om achtentwintig minuten vol te houden, alsof So Pitted zich om de een of andere reden nog moet inhouden om voluit voor de uitbarsting te gaan. Jullie zitten op Sub Pop jongens en meisje, dus dat is nergens voor nodig. In ‘the sickness’ horen we de eerste gitaarriff die ons doet vrezen voor de basversterker van gitariste Jeannine Koewler, en meer van dergelijke pijngrensmomenten hadden ons wellicht langer op het puntje van onze stoel gehouden.

Nu is ‘neo’ dus vooral een plaat waarvoor je in de juiste stemming moet zijn, zoals op dagen waarop je je huis tot kraakpand zou willen bewerken terwijl je in werkelijkheid braafjes de huur betaalt. Dit kan de bedoeling zijn van So Pitted, die er ondanks hun boze imago ook vooral grappig uitzien (dat haar!), al kan wat meer ongebreideld lawaai ons een volgende keer zeker meer bekoren.

Album verdeeld door Sub Pop

So Pitted speelt een house show in Brussel op 11 maart. Zoeken wie vinden kan.