Lindsey Jordan, beter bekend als Snail Mail, was slechts 18 toen ze haar debuutalbum ‘Lush’ uitbracht. Het maakte haar in één klap een ster binnen de indierock-scène en veel verder. Al heeft deze plotse faam ook een keerzijde van de medaille gehad. De bekendheid kwam te dicht bij haar privéleven te staan en besloot daarvoor professionele hulp in te schakelen als haar socials te overhandigen aan assistenten. Het is iets wat ze ook op het nieuwe album kortstondig vermeld. Met het album blikt de singer-songwriter terug op die donkere periode die ze onlangs doorstond. Tegelijk is ze vernuftiger dan ooit en kijkt ze hoopvol naar de toekomst.

Dit droevige relaas van de keerzijde van succes komt al meteen naar voor op de titeltrack. “Those parasitic cameras, don’t they stop to stare at you?“, smeekt ze onder begeleiding van fraaie synths. Meteen is al duidelijke dat Snail Mail zich deze keer niet enkel zal beperken tot gitaren. Ook andere instrumenten zoals synths – en later strijkers- komen aan bod. Dit is een verrijking voor het indiegenre en geeft sommige nummers zelfs een pop-kantje. Dat laatste is iets wat nog beter naar voren komt op ‘Forever (Sailling)’, dat in het refrein een sample gebruikt van de Zweedse popzangeres Madleen Kane. “Doesn’t obsession just become me?“, zingt ze. Goed wetend dat haar eigen perfectionisme voor songwriting obsessief kan overkomen.

Nog een verschil met de debuutplaat is dat Jordan laat zien dat ze mede door de vroege faam in combinatie met de pandemie een dikkere huid heeft gekregen. Vaak zingt ze over mislukte relaties op een zelfzekere manier. “You wanna leave a stain / Like a relapse does when you really tried“, zingt ze in ‘Ben Franklin’ met een knipoog naar haar periode in rehab. Doordat haar stemgeluid sterk op de voorgrond staat en de basgitaar heel strak is, komt dit angstaanjagend zelfzeker over. Dat gevoel wordt versterkt door de manier waarop ze “honey” op dermate denigrerende toon uitspreekt.

Al is ze zeker niet altijd even onverschillig als ze het over oude relaties heeft. Zo mijmert ze op ‘Mia’ over een pas afgelopen relatie: “Isn’t it strange / The way it’s just over? / No late night calls / You’re not here to walk me to my door“. Jordan rouwt openlijk, wat een sterk contrast is met het eerdere nummer. Ook het nummer zelf is volledig anders: een simpele gitaar, zalvende strijkers en hier en daar een vleugje piano trachten haar wonden te helen. Die zelfde rouw komt ook terug in ‘Headlock’. “When did you start seeing her?“, vraagt ze radeloos. Hoewel de muziek deze keer minder melancholisch is, zijn haar woorden nog steeds scherp.

Het album gaat zeker niet enkel over haar donkere periode of mislukte relaties. Ze durft tevens mooie momenten van het leven te bespreken. Zo zingt ze op ‘Lightblue’, wat een heel dromerige sfeer heeft: “I wanna wake up early every day/ Just to be awake in the same world as you“. Dat is net de kracht van het album. Lindsey Jordan is doodeerlijk op het album. In plaats van ter hervallen in zwaarmoedigheid weet ze op te staan, sterker dan ooit.

Snail Mail speelt op 14 maart in de Ancienne Belgique (tickets & info).