Aargh, rabbits. Regisseur David Lynch zet gegarandeerd een stapje achteruit als hij ziet wat ze tegenwoordig uitsteken. Zijn drie konijnen Jack, Jane en Susie vonden enkele vriendjes en maken voortaan muziek, zo blijkt. Eén van de meest verrassende YouTube filmpjes zagen we enkele weken geleden van Sleep Party People, een ludiek kransje muzikanten die bands als Baths en Animal Collective als duidelijke referenties zien voor hun werk. Met hun gezicht verscholen achter konijnenmaskers spelen ze muziek die niet alleen aan de oogvliezen maar ook aan de ribben blijft kleven.
Sleep Party People ontstond in de slaapkamer van frontman Brian Batz en werd in thuisland Denemarken onthaald als “één van de vreemdste en mooiste releases in lange tijd” en verder als “een dromerige en wondermooie debuutplaat”. Geen haar op ons hoofd dat daar na de eerste luisterbeurten nog aan durft te twijfelen. Want als er iets is waarin Sleep Party People slaagt, dan is het wel dat ze zonder schroom met hun muziek een feeërieke droomwereld creëren waarin oude en nieuwe invloeden elkaar beïnvloeden in een groter geheel. Bij momenten lijkt de muziek aan te sluiten bij het betere werk van The Cure en Slowdive, terwijl ze elders openbloeien in de slipstream van hypermoderne groepen als Animal Collective en Baths. Geen wonder dat nummers als ’10 Feet Up’, ‘I’m Not Human at All’ en ‘Everything Has an End’ – niet toevallig onze topfavorieten – naadloos weerspiegelen hoe recycleerbare en gloednieuwe muziek perfect aan elkaar gekoppeld kunnen worden. De melancholische gitaarlijnen, een aftandse drumcomputer en mystieke pianolijnen koppelen branie aan technische kunde. Vooral in ‘I’m Not Human at All’ bouwen ze op tot een wondermooi refrein. De vervormde stem van Brian Batz draagt dan weer vooral bij aan de mystieke, intrigerende sfeer van dit alles. Ze herbergt, ook in andere songs, een zekere intensiteit die het niveau van de nummers doet stijgen naar een hoger universum.
Eind goed, al goed? Niet echt. We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat de ruwe diamant die Sleep Party People is, nog moet gepolijst worden. ‘Our Falling Snow’, ‘The Dwarf And The Horse’ en ‘In The Morning Sun We Stand’ slagen nog net in wat met ‘An Iris Pseudacorus’ en ‘A Sweet Song About Love’ niet lijkt te lukken, namelijk het opbouwen van een geestverruimende sfeer. Vooral bij laatstgenoemde nummers lijkt de muziek en de opbouw hiernaartoe nogal voorspelbaar. Maar dat deze debuutplaat van Sleep Party People niet onopgemerkt voorbij zal gaan, lijkt ons niet meer dan logisch.
Mysterieus, geheimzinnig en hip artwork, enkele mokerslagen van nummers en een totaalconcept op het podium, wij kennen flink wat acts die minder adelbrieven voor te leggen hebben. Wedden dat deze band nog veel meer in zijn mars heeft? Zonder twijfel de geheimtip van het jaar.
Album te koop via Siluh Records