Simone Felice is beter gekend als de drummer en tekstschrijver van The Felice Brothers. Zijn persoonlijke uitleg over dit album luidt als volgt: “Deze plaat is ergens weggestopt geweest , ergens in mijn weird heart”. En ja hoor, je hoort onmiskenbaar waar het om draait: songs die heel duidelijk vanuit het hart komen.
‘Hey Robby Ray’ vertelt een verhaal, met een droevige ondertoon, een meeslepend drumgeluid en een rustige gitaar op de achtergrond, versterkt door de wondermooie stem van Simone Felice die je doet wegdromen. De rest van het album gaat een beetje op datzelfde elan door. “Zit er dan geen variatie in dit album?”, zou je haast denken. Toch wel, de ene keer wordt er gefocust op de gitaar, drum of piano, de andere keer komt vooral de stem van Simon het meest bovendrijven, en net die songs zorgen voor een waar kippenvelmoment. ‘Courtney Love’, een droevige song over de liefde, is daar een mooi voorbeeld van, gevolgd door het prachtige op diezelfde lijn liggende ‘Charade’.
Deze plaat staat bol van liedjes die een gevoelige snaar raken, die je zijn pijn doen begrijpen en medeleven opwekken. Dat het allemaal wat de eentonige kant opgaat vergeven we hem bij deze, de man schrijft prachtige songs, zowel solo als met The Felice Brothers. Dit titelloze album is geen hoogvlieger, wel gewoon heel mooi en intiem.
Album verdeeld door V2