Tristan is al een tijdje een van die artists to watch in de Belgische scene. Sinds Isolde Van den Bulcke van Siam vervelde tot Tristan, bracht ze enkel ‘Illusje’ uit, een uitstekende ep die haar tot vier keer toe in de AB bracht, waarvan drie keer als support van Tamino. Met ‘Delidomia’, een tweede ep, wil ze de volgende stap zetten als songwriter en producer. Met succes.

Singles ‘Maljaande’ en ‘Weslanda’ deden al vermoeden dat Tristan anders zou gaan klinken dan op ‘Illusje’. Dat bevestigde ze ook in het interview dat we met haar hadden. Enerzijds toegankelijker (lang geleden dat we zo’n dansbaar refrein hoorden als dat van ‘Maljaande’), minder jazzy, maar anderzijds ook gelaagder en dieper qua sound.

Doorheen ‘Delidomia’ schept Tristan verschillende werelden. Beste voorbeeld is opener ‘Olso’, een joékel van een song die bestaat uit drie bedrijven. Een eerste dat met orkestrale strijkers naar een epische vocale climax stroomt, een up-tempo tweede stuk met een ziedende breakbeat waar Van den Bulcke haar stem handig rond kronkelt en om af te sluiten een Melanie De Biasio-achtige, majestueuze jazz-late-night-song. Drie totaal verschillende delen met als constante de enorm dynamische stem van Van den Bulcke, die naast vaak heel interessante melodielijnen, onverwacht van intensiteit en intonatie kan veranderen. Het maakt van ‘Olso’ een nummer van de allergrootste klasse.

De manier waarop Van den Bulcke haar stem gebruikt, is erg verfrissend. Lieflijk in het begin van ‘Maljaande’, dreigend in aanloop naar het refrein, sensueel bij “All I desire is to be with the man of lust’’ en de jojo-achtige manier waarop ze “with the man of rhythm’’ zingt, vervelen doet het nooit. Des te veelzeggender is dan ook dat het niet eens de stem, maar wel de eigenzinnige instrumentatie is die ‘Delidomia’ naar een enorm hoog niveau tilt. De ambient uit ‘Lolaluli’ is erg melancholisch, in ‘Weslanda’ klinkt Tristan plots erg donker en bezwerend, om in ‘Interdimi’ vrolijk maar ergens ook vertwijfeld (de tekst!) te landen.

Die verschillende (emotionele) facetten komen ook in de teksten terug, met als uitschieter het heerlijke “I don’t need people // but I’m the kind who needs them around // without them needing me”. De verschillende werelden in ‘Delidomia’ (elk nummer vertaalt een andere emotie) zitten bovendien vol heerlijke details, zowel productioneel als zuiver muzikaal. Let bijvoorbeeld op wat er allemaal gebeurt op de achtergrond in het refrein van ‘Weslanda’, de subtiele backing vocals in ‘Maljaande’, de hoge keyboardklankjes tijdens het breakbeat-luik van ‘Olso’ of die fijne delay op Van den Bulckes stem in ‘Interdimi’.

Tristan lost zo met bravoure de verwachtingen in die ‘Illusje’ schiep. Meer nog, het maakt van ‘Delidomia’ nu al een van de meest boeiende Belgische ep’s van het jaar. Klasse.

Tristan speelt binnenkort in Gent (02.04, Handelsbeurs), Brugge (04.04, Cactus Club), Genk (13.04, Little Waves) en Antwerpen (25.04, Trix).