Shura heeft haar geaardheid nooit onder stoelen of banken gestoken. Queer-boegbeeld Alexandra Denton brak in 2014 al veel potten (sorry) met haar single ‘Touch’. De bijhorende video zou nu misschien niet zoveel ophef veroorzaken als toen, en daar zit een kleine explosie aan niet-heteronormatieve representatie in de muziekindustrie voor iets tussen. Op haar tweede album gaat ze voluit qua queerness-expliciteit. Tegelijkertijd slaagt ze erin om dat element als iets vluchtig tussen haar perfecte popdeuntjes te laten sluimeren. Wie niet goed oplet merkt er misschien zelfs niets van, en daarom kan ook je extreem heteroseksuele buurman verliefd lopen dromen met ‘Forevher’ in de oren.

Verlangen is namelijk is iets universeel. Hoe herkenbaar is het om via virtuele kanalen moedig en gevat uit de hoek te komen bij iemand die je net iets leuker vindt dan de gemiddelde medemens? En als blijkt dat je sociale vaardigheden in realiteit plots uit niets meer dan twee linker handen bestaan? Shura haalt beide fenomenen respectievelijk aan in ‘religion’ (“you can lay your hands on me”) en ‘The stage’. Verliefdheid druipt vanop de synths in warme pianopoelen – een schril contrast met de ijzige eenzaamheid van haar debuut.

‘Forevher’ graaft echter dieper dan dartele buikgevoelens. De grootste en misschien wel interessantste tegenstelling op de plaat is de combinatie van religie en queer-liefde. Zeker de liefde tussen twee vrouwen, aangezien religie doorheen de geschiedenis altijd een groot probleem heeft gehad met het idee dat vrouwen plezier beleven aan seks. Dat we hier weer moeten verwijzen naar (de video van) ‘Religion’ is geen toeval. Het is namelijk het nummer dat dient als centraal punt waarmee alle andere nummers verbonden zijn. Een beetje de Shane van ‘The chart’ (those who know, know). Shura vraagt tegelijk expliciet en subtiel aan het heteroseksuele deel van de samenleving om zich te herkennen in ervaringen van mensen die niet per se dezelfde geaardheid hebben. Iets wat anders vooral omgekeerd het geval is.

En we hebben het getest (no heterosexuals were harmed): om de intelligente synthpop van ‘Forevher’ te appreciëren heb je enkel goeie muzieksmaak nodig. ‘Side effects’ is heerlijk aanstekelijk en ‘BKLYNLDN’ zet je instant op een vliegtuig boven de grote plas. Afsluiter ‘skyline, be mine’ overtijgt alles (die baslijn!) en stuurt je meteen richting de replay-knop.

In het centrale nummer ‘Religion (u can lay your hands in me)’ schuift Shura zichzelf naar voor als ‘your friendly neighbourhood lesbian pope’. Dat is slechts een bescheiden understatement voor de synthpop-godin die ze in werkelijkheid is. Volgens de regels van de katholieke kerk kan je pas na je overleiden heilig verklaard worden wanneer je twee erkende wonderen verricht hebt. Dit tweede album van Shura kan gerust voor tweede wonder doorgaan en een uitzondering over het postume deel van die regel lijkt ons hier op z’n plaats.

Shura speelt op 13 november in Botanique. Info en tickets vind je hier.