Het is alweer vijf jaar geleden dat we nog eens een nieuwe langspeler van Sharon Van Etten te horen kregen. In 2014 maakte ze nog indruk met ‘Are we there’, waarop ze haar intieme, breekbare stijl geperfectioneerd leek te hebben. Stoppen doe je best op een hoogtepunt, moet ze gedacht hebben. Na nog een ep in 2015 (‘I don’t want to let you down’) werd de focus verlegd naar andere zaken. Zo ging ze in Brooklyn psychologie studeren, speelde ze enkele afleveringen in Netflix-serie The OA en kreeg ze haar eerste kindje. Ook liet David Lynch haar opdraven in Twin Peaks’ Bang Bang Bar. Nu en dan werden we getrakteerd op samenwerkingen met artiesten als Spoon, Lee Ranaldo (Sonic Youth), en… Michael Cera. Niets deed echter vermoeden wat voor een ommezwaai mevrouw Van Etten in petto had.

Fans van het eerste uur krijgen nog even de tijd om te wennen. Opener ‘I told you everything’ geeft weinig prijs van de evolutie die ze heeft doorgemaakt. In ‘No one’s easy to love’ laat ze al wat meer in haar kaarten kijken. Pop met pit. Geruggensteund door dynamische percussie en pompende bassen tekent ze meteen voor een eerste hoogtepuntje.

In ‘Comeback kid’ krijgen we een nog meer rechttoe-rechtaanaanpak te horen terwijl Van Etten gedecideerd voortdendert. Zonder al te veel moeite kan je er nu al de euforische taferelen op zonovergoten festivalweides bij inbeelden. Meer van dat op ‘Seventeen’, dat gestaag opbouwt om te eindigen met een flinke mokerslag in de vorm van Van Ettens verschroeiende uithalen – op z’n Springsteens. Je ziel blootleggen, heet dat dan.

Lynchiaanse koortsdromen als ‘Memorial day’, ‘Jupiter 4’ en ‘Hands’ halen het tempo te gepasten tijde omlaag, hetgeen bijdraagt aan de dynamiek van het album. Bevreemdende geluidseffecten en onheilspellende bassen houden de spanningsboog tot het einde intact. Afsluiter ‘Stay’ neigt naar triphop à la Portishead en legt het album liefkozend neer.

Wat op papier misschien niet meteen een gewenste verandering leek, blijkt op ‘Remind me tomorrow’ vooral een schot in de roos te zijn. Veel lijkt te danken aan de komst van producer John Congleton, die eerder aan de knoppen stond van onder meer Angel Olsen, Xiu Xiu, Swans en St. Vincent en over de nodige expertise lijkt te beschikken om deze popinjectie tot een stijlvol eindresultaat te brengen.

Zoals dat altijd gaat met een succesvolle artiest die van stijl verandert, zal ook hier een deel van de achterban teleurgesteld achterblijven. Zij maken dan plaats voor de horde fans die in het verschiet ligt. ‘Remind me tomorrow’ is hoe dan ook de zoveelste voltreffer uit de Jagjaguwar-stal en een blij weerzien met Sharon Van Etten, die hopelijk nog lang niet uitgezongen is.

Op 30 maart speelt Sharon Van Etten ten dans in een uitverkochte Botanique in Brussel.