Blijkbaar raakt Shana Cleveland bij La Luz niet haar hele ei kwijt. Op ‘Oh man, cover the ground’ diept de frontvrouw het bij haar band al opduikende “it’s so hard to get my blood to settle down”-thema voor de duur van een volledige langspeler helemaal uit. Geassisteerd door een onder de noemer The Sandcastles verzamelde resem gastmuzikanten neemt Cleveland op dit ingetogen solo-debuut flink wat afstand van de aanstekelijke surfrock die we van haar gewend zijn.
“All I wanna do is drive you, but you don’t trust me with nothing that moves,” raakt de allereerste lijn op binnenkomer ‘Butter & eggs’ al meteen aan het fundamentele probleem van een leven onderweg. De moeilijkheid om relaties aan te gaan en een inherente eenzaamheid duiken als een soort rode draad met de regelmaat van de klok doorheen het album op, en verlenen het totaalplaatje een onmiskenbare tristesse. In de beste americanatraditie sijpelt het ritme van het landschap en de hierop inwerkende natuurelementen dan weer overduidelijk de muziek binnen, waardoor de omgeving als trouwste metgezel een zekere troost en houvast biedt.
Terwijl de door geladen fingerpicking, die sterke herinneringen oproept aan Mike Johnson op Mark Lanegans vroege solo-albums, gedragen rurale folk de ene keer opgezweept wordt door een tussen dansbaar en hypnotizerend twijfelend tribaal ritme (bijvoorbeeld ‘Itching around’), kan het geheel evengoed afgewerkt worden met een streepje countryweemoed zoals op ‘Golden days’. Breekbare, eerder etherische nummers worden in de opbouw haast in een één op één afwisseling geplaatst met krachtdadiger werk, waardoor de aandacht van de luisteraar nauwelijks de kans krijgt te verslappen. In beide gevallen zorgen Clevelands delicate vocalen voor een extra dromerige toets.
Met ‘Oh man, cover the ground’ bewijst Cleveland dat ook met een soberdere begeleiding dan die van La Luz haar nummers blijven staan als een huis. Ze schetst een even intiem als indringend zelfportret van de eeuwige zwerver wiens rusteloosheid bijna tastbaar vorm krijgt. Hoewel op afsluiter ‘Change in the ocean’ even gespeeld wordt met de gedachte zich voor goed te settelen, lijkt haar lot definitief op de baan liggen: “change in the ocean, change in the sea; I like to keep it moving, there ain’t no change in me.”
Album verdeeld door Konkurrent
