Je had het misschien al in de smiezen: in de Indiestylekantoren is beslist om voortaan ook de betere hiphop te promoten. En welke act kan je dan beter als eerste een review schenken dan Shabazz Palaces? Het duo maakt immers de meest eigenzinnige variant van het genre en bereikt met haar songs eerder een indiepubliek dan de grote massa, terwijl de twee daarnaast ook muziekliefhebbers weten te bekoren die normaal niets met de stijl op hebben.
Nu is het erg moeilijk om een beeld te krijgen van de makers achter het nieuwe ‘Lese majesty’, Ishmael Butler aka Palaceer Lazaro en Tendai Maraire ofte Fly Guy. Die laatste krijgt sowieso weinig media-aandacht, de eerste spreekt dan weer in raadselen en geeft, MC zijnde, in vergelijking met andere rappers weinig weg over zijn hersenkronkels en plannen. De verse langspeler lijkt de vrucht van erg arty bedoelingen, maar kwam volgens de frontman ook tot stand door zijn instinct te volgen. Of dat gewoon een kunstig maniertje is, kan je zelf beoordelen.
Het duo lijkt in ieder geval heel hard te proberen een erg onconventioneel album af te leveren. Zo werden de achttien “nummers” – aanhalingstekens, want zelfs op het liedjesniveau worden heilige huisjes omver geschopt – naar thema onderverdeeld in zeven suites. De vijfde daarvan bevat bijvoorbeeld twee liedjes waar de Palaceer “federal bureau boys” in hoort. Verder is de titel ‘Lese majesty’ al een verwijzing naar het feit dat de jongens anders willen zijn. Die slaat namelijk op het egocentrisme dat in de huidige hiphopscene leeft. Daar komt nog eens bij dat Butler zijn teksten niet refereren naar seks, drugs of de populaire cultuur, maar net geluidsdesigners, wetenschappers en kunststromingen namechecken.
Nu verlangen wij van artiesten die openlijk beweren dat ze genregenoten naar de kroon willen steken en dat ambiëren met ietwat vage ideeën en een groot intellect, wel het één en ander. Wie dat bij Shabazz Palaces wil horen heeft daarvoor enkel de keuze tussen geestverruimende middelen of veel geduld. Een eerste luisterbeurt kan nog overweldigend zijn, de tweede is daarentegen een bijzonder vermoeiende rit. Songs hoeven voor Lazaro en Fly Guy geen kop en een staart te hebben, verwarring zaaien zien net ze als deel van hun werk. Daarnaast klinkt dit opus vrij uitzonderlijk, vol niet erg verrassende – we kennen de groep nu stilaan wel – verrassende weerhaken.
Een trip is het evenzeer. De muziek poogt je zowel naar figuurlijke als iets minder figuurlijke hogere sferen mee te sleuren, terwijl je ook in de tijdsdimensie op sleeptouw genomen wordt naar een ander era. Op het einde krijg je zelfs een kaart met de terugweg. ‘Lese majesty’ zet je als het ware af op een nieuwe planeet, waar je de uitgestrekte, minimalistische landschappen zonder voorkennis mag verkennen. Het zijn de opmerkelijke objecten die je onderweg tegenkomt die dan het meest bijblijven. Een stem die in de verte tussen ‘Dawn in luxor’ en ‘Forerunner foray’ loopt, terwijl een lome spaced-out echo ingezet wordt, intrigeert bijvoorbeeld. Of de vervagende mechanische stem in ‘They come in gold’, het jazzy stukje in ‘Motion sickness’ en de combinatie van Catherine Harris-White gastvocals en een vertraagde bounce in buitenbeentje ‘#CAKE’.
Met ‘Lese majesty’ schepten Palaceer Lazaro en Fly Guy een verschrikkelijk pretentieuze plaat die ondanks haar minimalistische aard toch het verschil maakt met rijke details. Daarbij slaagt het duo er niet per se in de concurrentie te overtreffen maar zichzelf als de referentie vestigen in een nieuwe soort hiphop lukt hen dan weer wel.
Het Shabazz Palaces-circus komt voorlopig niet naar onze contreien.
Album verdeeld door Konkurrent
