Het tweede huwelijk van metal en hiphop houdt ondertussen al even stand. De eerste poging was niet zo’n succes met nu-metalbands als Limp Bizkit en Linkin Park die besloten om te rappen over matige rockriffs, met een eerder knullig resultaat. Halfweg de nillies ging het subgenre min of meer ten onder, maar sinds een aantal jaar wordt de combinatie weer vanonder het stof gehaald, zij het met een andere insteek. Pakweg Ghostemane en City Morgue geven hun agressieve hiphop wat extra punch met scheurende metalriffs, en in de underground behoort iemand als Backxwash tot de boeiendste namen van het moment.

Een van de interessantste nieuwkomers in die niche is Sematary. Op zijn vorige mixtapes klonk hij nog iets te veel als een Lil Peep die metalnummers in plaats van emoklassiekers samplede, maar op ‘Rainbow bridge 3’ vindt hij zijn eigen, radicale sound. Dat geluid valt nog het best te omschrijven als een onheilige drievuldigheid van drillrap, black metal en witch house. Sematary rapt over een donkere combinatie van scheurende gitaren en modderige 808-bassen. Het klinkt als een Chief Keef uit een andere tijdlijn waarin hij ongezond veel tijd spendeert aan het lezen en schrijven van creepypastas.

Naast deze vreemde genremix vallen vooral de vocals van Sematary op. We weten niet welke stemvervormer (of hoeveel) hij gebruikt, maar hij klinkt constant als een demon die ons rustig uitlegt op welke manier we voor eeuwig zullen lijden in de hel. Het hoeft niet te verbazen dat het leeuwendeel van zijn teksten ook rechtstreeks uit obscure horrorfilms geplukt lijkt te zijn, maar op bepaalde moment combineert hij deze gruwels met de pocherij die we met drillrap associëren. ‘Murder ride’ gaat bijvoorbeeld tegelijk over zijn stoere auto en wie hij er allemaal in gaat vermoorden. In de ene hand houdt Sematary een Gucci-cataloog, in de andere de Necronomicon van H.P. Lovecraft. Van die laatste nam hij gelukkig enkel het gevoel voor horror over en niet de bekrompenheid: naast gruweltaferelen beschrijft de rapper bijvoorbeeld ook hoe hij transfoben en proud boys in elkaar gaat slaan.

We moeten het ook even hebben over de productie op deze tape. Die zit namelijk volledig dichtgeplamuurd en de beats krijgen zo goed als geen ruimte om te ademen. Om die redenen vonden we ‘Rainbow bridge 3’ aanvankelijk afstotelijk klinken. Bij meerdere luisterbeurten werd echter duidelijk dat deze claustrofobische sound een essentieel deel van deze esthetiek is, en het is net dit modderige geluid dat van deze mixtape zo’n unieke ervaring maakt. Het zorgt ervoor dat de muziek even griezelig gaat klinken als de vervormde vocals. Bovendien emuleert hij zo de productie van de klassieke blackmetalbands als Darkthrone, waar Sematary duidelijk goed naar geluisterd heeft.

We raden vooral aan om deze tape een paar kansen te geven, want eens je door de schijnbaar ondoordringbare geluidsmuur kunt prikken, valt op hoe enorm catchy deze songs eigenlijk zijn. Sematary heeft een fantastisch oor voor aanstekelijke hooks. Vaak doet hij niet veel meer dan het titelnummer meermaals zingen, maar door de manier waarop smeken deze nummers gewoon om meegeschreeuwd te worden tijdens een satanisch ritueel. Het is deze combinatie van obscure productie en catchy songwriting die van deze mixtape zo’n duivels pleziertje maakt.

‘Rainbow bridge 3’ is zeker geen spek naar ieders bek. Daarvoor maakt Sematary veel te radicale productiekeuzes. Wie echter houdt van vernieuwende muziek en het geduld heeft om te wennen aan deze muzikale chaos, zal met plezier zijn ziel verkopen aan deze mixtape.