Heel af en toe gebeurt het dat we vrede hebben met de wereld rondom ons. Zo’n dag waarop de Rode Duivels die etter van een Neymar uit het WK trappen bijvoorbeeld. Of zo’n dag waarop blijkt dat wolvin Naya plots een vriendje heeft weten te strikken in het niet al te rijkelijke aanbod van haar soort dat ons landje biedt. Of de dag waarop je verbaasd vaststelt dat singer-songwriter Ry Cuming – beter gekend als RY X – het tot de playlist van Studio Brussel heeft geschopt.

Bon Iver deed het de Australiër natuurlijk al voor. Met het breekbare ‘For Emma, forever ago’ wist ook hij een grote populariteit te koppelen aan intieme, verstilde muziek. RY X heeft naast het muziekgenre en de obligate baard wel meer gemeen met zijn Amerikaanse voorbeeld. Zo experimenteren beiden graag met elektronica en synthesizers allerhande, al moet gezegd worden dat Bon Iver daar de laatste tijd iets meer gedurfde dingen mee uitvoert. RY X gebruikt de elektronica op zowel voorganger ‘Dawn’ als de nieuwe ‘Unfurl’ eerder braaf. Zijn meer experimentele kant ontwikkelt hij hoofdzakelijk bij zijprojecten Howling en The Acid.

Dat is niet erg als het iets wonderlijks als ‘Berlin’ (uit ‘Dawn’) oplevert. Of denk aan de prachtige hymne ‘Deliverance’ uit datzelfde debuut. Helaas wordt dat torenhoge niveau op ‘Unfurl’ niet gehaald. Een beetje tot onze ontgoocheling moeten we vaststellen dat de jongste plaat geen nieuwe invalshoeken belicht ten opzichte van Dawn. Nog steeds zijn het de falsetto van Cuming zelf, spaarzame gitaar en piano en rustgevende beats en synths te midden van een verstilde sfeer die de dienst uitmaken. Kortom: niets nieuws onder de zon, op de onverwachte mainstream-populariteit na dan.

Niet dat we ongelukkig zijn met de nieuwe liedjes. Er staan echt wel wat pareltjes op ‘Unfurl’. Studio Brussels Afrekening(!)-hitje ‘Untold’ is er zo eentje. Het klinkt als een kruising tussen Bon Iver en Burial, en laat die laatste nu net de meest interessante elektronische muziek maken. Ook ‘Yayaya’ biedt een heerlijke melodie en een prachtig refrein dat erom schreeuwt om mee geneuried te worden. ‘Coven’ en ‘Hounds’ zijn momentjes voor de aanstekers in de zaal, en dat is voor een keer goed bedoeld.

Niets op ‘Unfurl’ is ondermaats. Maar de plaat lijdt een beetje onder het feit dat het ook niet beter is dan ‘Dawn’, bovendien zonder daar ter compensatie iets nieuws aan toe te voegen. ‘Unfurl’ is een restaurantbezoek dat eigenlijk best lekker is, maar de vorige keer beter was. Dan is het moeilijk om al te lyrisch te worden.

Eenvoudig is het niet om de mankementen van ‘Unfurl’ te omschrijven. We willen wel proberen. Is het pianomotiefje in ‘The water’ niet te simpel voor een geluidskunstenaar als RY X? Hebben we de beat die ‘To know’ openrijt na een goede anderhalve minuut niet al te vaak horen invallen (bijvoorbeeld in ‘Bound’ en ‘Coven’)? Is ‘Foreign tides’ niet wat te gemaakt vrolijk? En is ‘Fumbling prayer’ niet een wat ontgoochelende afsluiter?

We hopen op nieuw werk van Howling of The Acid, met iets meer avontuur. Of waarom niet van RY X zelf. ‘Unfurl’ is niet van die aard dat we zijn derde soloplaat bij voorbaat opgeven. Daarvoor heeft de man simpelweg te veel talent.

Ry X speelt woensdag 27.02 in een uitverkocht Koninklijk Circus.