Rapper/producer Rory Ferreira haalt op ‘Sovereign nose of your arrogant face’ zijn alter ego Scallops Hotel weer boven, nadat de twintiger vorig jaar onder artiestennaam milo een bescheiden doorbraak kende met ‘Who told you to think??!!??!!?!?!?!’. De vegetarische ex-filosofiestudent uit Maine wordt meer dan eens naar voor geschoven als voortrekker van de ‘art rap’, een dubieuze benaming voor een stroming die dankzij artiesten als Open Mike Eagle, Busdriver en Clipping. de laatste jaren haar opmars lijkt te maken.
“Really, i’m just glad I got the rights to my masters. And y’all called it art rap. Shit” (‘Twenty on five’), is het even bescheiden als duidelijke antwoord van Ferreira op het label dat op hem wordt geplakt. Nochtans is de term begrijpelijk. Hiphop mag tegenwoordig dan wel creatiever en innovatiever worden, Scallops Hotel doet er nog een schepje bovenop. ‘Sovereign nose of your arrogant face’ klinkt als een – ondanks de korte duur – rijke collage die doordacht en nonchalant tegelijk is.
Ferreira schept vanaf opener ‘A terror way beyond falling’ een neerslachtige sfeer die doet denken aan Earl Sweatshirts ‘I don’t like shit’, aangevuld met de weemoedige jazz van de laatste King Krule. Elke ruimte die binnen dat conceptueel kader opengelaten wordt, vult hij in met experiment. Geweldig hoe hij bijvoorbeeld tijdens de overgang tussen ‘Fat tummy riff suite’ en ‘Bought my kid a high chair’ op bijna ironische wijze oldschool-beats prompt inwisselt voor een droge drummachine. Het klassieke hiphopthema van ‘Temple in the green’ vormt voor milo dan weer de ideale voedingsbodem voor interessante vocale probeersels. Afwisseling wordt verzorgd door de toegankelijkere jazz-electronica in ‘Leisure’ en fleurige afsluiter ‘Sedans’.
Scallops Hotels teksten zijn over het algemeen clever en kritisch – “escapee of a prison planet, it’s a conspiracy to keep me ignorant” -, al moet hij zorgen dat hij niet overdrijft met uit de pan swingende verwijzingen. Zo passeren pop culture-iconen Superman, Mr. Spock en Seto Kaiba de revue, net als Batista (we weten nog steeds niet of het over Dave of Fulgencio gaat) en zelfs Johannes de Doper. Die constante krachttoer van ‘kijk eens wie ik allemaal ken’ klinkt dan wel kleurrijk, maar had beter kunnen werken als ze meer ingebed was geweest in de andere lyrics. Aan ‘Captain Cavemen pull up with Dee Dee Skyes, and I needed that‘ (‘Wherearewe’) hebben we bijvoorbeeld niet meteen een boodschap. Het kan misschien muggenziften zijn, maar voor die zeldzame keren dat we van ‘art rap‘ kunnen spreken zijn we graag extra oplettend.
Desondanks is ‘Sovereign nose of your arrogant face’ een erg goede plaat, die met haar gemoedelijke vibe als ideale achtergrond- of studeermuziek kan dienen, maar haar geheimen pas echt prijsgeeft na een intensieve luisterbeurt. Scallops Hotel klinkt niet per se vernieuwend, maar diept de art rap wel verder uit met uitdagende variatie, knappe sfeerzetting en gewoon erg goede songs.
Rory Ferreira is op 10 maart als milo te zien in de Vooruit tijdens Out The Frame, samen met o.a. kompaan Open Mike Eagle.
