“This is just the start, we’ll find out who we are“, verzuchtte Cacie Dalager nog op openingsnummer ‘The pull’ van ‘Threads’ uit 2012. Nooit had de frontvrouw van het Amerikaanse Now, Now op dat moment de komende writer’s block kunnen vermoeden. Songs werden geschreven, maar even snel terug in de vuilbak gegooid. De druk om het beter te doen dan het goed ontvangen ‘Threads’ werkte verlammend en Dalager was ervan overtuigd dat niets goed genoeg was. In tussentijd werd de band na het vertrek van Jess Abbott tot een duo herleid en moesten Dalager en drummer Bradley Hale alleen de strijd aangaan met hun demonen.

Zes jaar na ‘Threads’  is het hen dan toch gelukt een opvolger in te blikken. Naar eigen zeggen werden alle dogma’s aan de kant geschoven en mocht de muziek helemaal anders klinken dan de mix van indierock, shoegaze en flarden grunge die ‘Threads’ serveerde. Inderdaad toont de eerder verschenen single ‘SGL’ een heel ander gelaat: dit is veeleer Ellie Goulding dan Sonic Youth – zomer in plaats van herfst. Het moge duidelijk zijn: Now, now gaat op ‘Saved’ resoluut voor popmuziek.

Het springerige ‘MJ’ gaat op datzelfde elan verder. Dalager praat met haar jeugdidool Michael Jackson over haar afgesprongen liefde voor een meisje dat alsnog voor een man koos. “Billie Jean, baby please, he’s a criminal‘, klinkt het smekend. Tekstueel houdt Dalager zich niet in om op ‘Saved’ haar besognes met de liefde bloot te leggen. Nu eens klinkt dat wanhopig smachtend, zoals in sleper ‘Window’ (“Don’t you know I’m desperate for you”), dan weer klinkt het heerlijk geil zoals in het op Grimes geïnspireerde ‘Holy water’ (“You touch me like an angel but you kiss me like a sinner“).

‘Saved’ kiest opmerkelijk vaker voor de synthesizer dan in het verleden en steelt ongegeneerd van de popgodinnen die heden ten dage populair zijn. We horen r&b-ritmes, vervormde stemmen, mistgordijnen van synthesizers tot vrolijke doch weemoedige synthpop op ‘Knowme.’ Het gevaar om afgelikt te klinken, loert om elke hoek en ongetwijfeld zullen heel wat fans van het eerste uur deze nieuwe sceptisch ontvangen. Daar tegenover staat dat Now, now recht heeft op horden nieuwe fans. De muziek is namelijk zo ingenieus dat het een brug bouwt tussen klassieke indierock en vrouwelijke softpop. Now, now wisselt van tempo zoals Club Brugge dit jaar van doelmannen wisselde en behoudt voldoende weerhaken om ook de kritische indieliefhebber bij de les te houden. Ook klinkt Dalagers stem altijd melancholisch, wat haar ervoor behoedt in dezelfde schuif als Madonna of Lady Gaga te belanden.

Als vrouwen als Jessie Ware of de al eerder genoemde Grimes de grote doorbraak hebben mogen vieren, verdient Now, now datzelfde lot met deze ‘Saved’. Mochten we dan toch een hitje voorstellen, komen we uit bij ‘AZ’, waarvan je het refrein niet meer uit je hoofd krijgt, of bij ‘Knowme’, dat in een verkiezing voor beste popsong niet ver van de hoofdprijs zou belanden. Het is overigens opmerkelijk dat op de hele plaat geen enkel nummer te catalogeren valt als ‘onvoldoende’.

Zes jaar wachten heeft de band deugd gedaan. Wellicht zat hun indierock op een dood spoor en hebben ze een tweede adem gevonden met de verfrissende pop van ‘Saved’, die zonder meer een groot publiek kan bereiken.