Er valt geen seconde te verliezen. En ondanks dat deze review zwaar de moeite zal zijn, raden we toch aan om ‘Nine’ van Sault al eens op te snorren op je streamingapp. Het Britse enigma loste zijn nieuw album ‘Nine’ en kondigde aan dat het album slechts 99 dagen beschikbaar zal zijn. Haast en spoed is in deze aan te raden, want de albums die de onbekende muzikant vorig jaar loste, ‘Untitled (black is)‘ en ‘Untitled (rise)‘, waren instant klassiekers. De combinatie van hiphop, jazz, soul, elektronica en alles wat nog uit de bodemloze pot van inspiratie kwam klonk zo gloedvol dat het smullen geblazen was.

Het album telt tien nummers die uitgesmeerd worden over slechts 34 minuten. Behoorlijk gebald. Alleszins, de groep blijft zich bezighouden met maatschappelijke thema’s die je aandacht vragen, waaronder opgroeien in een overwegend wit land als een niet-wit persoon. Onderwerpen die eveneens al aan bod gekomen waren op de vorige albums en ook hier alomtegenwoordig zijn. ‘London gangs’ en ‘You from London’ spreken voor zich en op die laatste steelt Little Simz de show. De rapster, die ondertussen steeds meer en meer naam voor zichzelf aan het maken is (eindelijk!), levert een knalprestatie en maakt van ‘You from London’ een van de beste tracks van het album.

Wie evenzeer indruk maakt op ‘Nine’ is Michael Ofo. Zijn verhaal in ‘Mike’s story’ over een agent die hem en zijn moeder komt vertellen dat zijn vader vermoord is, hakt er in. Sault omkadert de horror meesterlijk, waardoor de boodschap nog meer kracht wordt bijgezet. De moeilijke omstandigheden waarin mensen van een andere afkomst moeten opgroeien over het Kanaal worden steeds opnieuw aangehaald. De band zweeft continu tussen pijn en de bijhorende smeulende haat en hoop, wat voor een meeslepend album zorgt. Opener ‘Haha’ krijgt na het beluisteren van het ganse album een lugubere bijklank. ‘Trap life’ zet in de nasleep van George Floyd en de veroordeling van Derek Chauvin raciaal geïnspireerd politiegeweld nogmaals in het middelpunt van de attentie.

‘Nine’ blijft ook muzikaal die elementen hebben waar we zo voor vielen in het verleden. De producties blijven zo smooth en comfortabel, wat zo mooi contrasteert met de gewichtige en belangrijke boodschap die uit hun teksten spreekt. Het geeft hen een soort van verheven, serene en krachtige stem als ze over ongelijkheid, geweld en racisme spreken. Een morele bovenhand haast. Maar vooral de mix van genres doet ons telkens weer terugkeren naar Sault. Ze weten een warm bad te creëren van soul, funk, blues, elektronische invloed, hiphop en noem maar op. Ieder nummer klinkt anders en toch blijft die signature sound van Sault telkens door alles heen piepen.

Desondanks alle lovende woorden is dit niet het topalbum waar we op gehoopt hebben. We kunnen er onze vinger niet echt op leggen, maar ergens onderweg delft ‘Nine’ toch het onderspit tegen het koppeltje dat vorig jaar de wereld veroverde. ‘Rise’ en ‘Black is’ deden ons toch nog net iets meer. Nu goed, aan het einde van de rit is ‘Nine’ wel een ongelofelijk goed album, eentje dat nooit na 99 dagen zou mogen verdwijnen. Maar zo ongrijpbaar als de band is, is hun muziek en dus nu ook blijkbaar letterlijk zo. Gelukkig maakte ‘Nine’ voldoende indruk om nooit vergeten te worden.