Alex Giannascoli mag dan nog steeds niet oud genoeg voor de 27 Club zijn, hij kan wel een oerdegelijk palmares voorleggen. Na eerst een handvol in de slaapkamer opgenomen albums zelf via Bandcamp verspreid te hebben, presenteert hij nu zijn derde langspeler voor het befaamde Domino. De verwachtingen voor ‘House of sugar’ waren op z’n minst hooggespannen te noemen. (Sandy) Alex G mocht na het met lof overladen ‘Rocket’ gerust beschouwd worden als de kroonprins van de lo-fi indie en zou daar nog wel eens een schepje bovenop durven doen.

Hetgeen we de voorbije zomer voorgeschoteld kregen, klonk alvast veelbelovend. Met de weelderige weemoed van ‘Hope’ en de moderne country van ‘Southern sky’ horen we een (Sandy) Alex G op het sterkst van zijn kunnen. In het in nostalgie badende ‘Gretel’ horen we Alex met z’n folkgitaar surfen op onheilspellende golven die hem ergens midden jaren negentig doen aanspoelen. Het hoort bij het beste dat het joch uit Philadelphia al klaargespeeld heeft.

Nadien komen we jammer genoeg in een poel van middelmatigheid terecht. Zo wordt ‘Bad man’ – dat, in z’n poging tot bluegrass-met-synthesizers, meedingt naar de prijs voor het irritantste liedje van de plaat – geflankeerd door ‘Project 2’ en ‘Sugar’. De eerstgenoemde spreekt tot de verbeelding, maar klinkt wat onafgewerkt. Zullen we dit in de categorie amateuristische IDM plaatsen? ‘Sugar’ begint dan weer sfeervol en meeslepend en lijkt nog een overdonderende climax in huis te hebben doch sterft een stille dood. In ‘Near’ aan inspiratie geen gebrek, al kunnen de opeengestapelde instrumenten en door de mangel gehaalde stemmetjes wel eens op de zenuwen beginnen werken.

Gelukkig volgt er nog een overtuigend slotstuk. Met de no nonsense indie folk van ‘In my arms’ krijgen we tussen de feedback door een zelfzekere maar breekbare (Sandy) Alex G te horen. Tevens zijn ‘Cow’ en ‘Crime’ beter uitgewerkte nummers dan we in het meanderende middenstuk van de plaat te horen kregen. Afsluiter ‘SugarHouse’ is een live opname en laat een andere zijde van Alex te horen – eentje die z’n stem minder onderdrukt en een zwoele sax mee op het podium toelaat.

We kunnen (Sandy) Alex G moeilijk van luiheid betichten, gezien hij er in slaagt heel wat verschillende stijlen samen te brengen en het geheel toch een eigen smoel weet te geven. Wel overheerst het wrange gevoel dat enkele nummers meer uitgewerkt hadden mogen worden en er gewoonweg meer in zat. Hoewel het ook kan liggen aan het niveau van de singles die de lat misschien te hoog legden. Misschien had een andere volgorde in de tracklist voor een evenwichtiger resultaat kunnen zorgen. Hoe dan ook zorgen de hoogtepunten voor een meer dan degelijke aanvulling aan Sandy’s rijk gevulde discografie.

(Sandy) Alex G staat op 18 februari in de Botanique (tickets en info).