Sam Roberts heeft al een heel parcours afgelegd sinds het begin van zijn muzikale carrière. Zijn debuut-ep ‘The Inhuman Condition’ werd zeer goed onthaald. Het nummer ‘Brother Down’ werd één van de grote hits in Canada in 2002, waardoor er meteen verwachtingen werden gecreëerd voor volgende releases. Maar bovengenoemde laat dit niet aan zijn hart komen en ondertussen heeft hij zijn vijfde album afgewerkt, en het tweede onder de naam Sam Roberts Band.
Het hoofdinstrument van Sam is duidelijk zijn stem. Een hele plaat lang kan je genieten van het intense stemgeluid dat zich in allerlei bochten wringt. Bij ‘The Hands of Love’ zorgt de zwevende zang voor een refrein dat je niet ongemoeid laat. ‘Shapeshifters’, een goede keuze als opener, toont al meteen aan dat er hitmateriaal te rapen valt. Funky staat zeker in de muzikale grammatica van Roberts. Er zal wel minstens een lichaamsdeel zijn dat de zwaartekracht trotseert en begint te bewegen op deze levendige massa. De basgitaar is een belangrijke factor in het dansbaarheidsgehalte. En dit wordt doorgetrokken van voor tot achter. Het baslijntje doet het steeds, het laat je door zijn strakheid meeslepen in een wervelende sonische gebeurtenis waar je moeilijk uit geraakt. ‘Shapeshifters’ is een pure popsong, waarvan er meer gemaakt mogen worden.
De nummers zijn steeds verweven tot een kluwen dat Roberts zich goed eigen heeft gemaakt. Er is een volle geluidssfeer aanwezig in de wereld van ‘Lo-Fantasy’. Alles zit goed opgevuld, en dit op een beheerste wijze. Elk detail draagt bij tot het muzikale geheel, niets kan op de achtergrond worden geschoven. Deze volheid geeft ‘We’re All In This Together’ en ‘Human Meat’ een meer abstract popgehalte.
Soms denken we tijdens het luisteren aan The Kooks, die eenzelfde volle lichtheid produceren. Zelfs de Belgische trots Sukilove komt af en toe om de hoek kijken, door de hoge dansbaarheid en de baslijnen die steevast voor een degelijke basis zorgen. Inventiviteit is iets waar de gitarist van dienst zich wel in kan vinden. Telkens opnieuw is er tijd voor een gitaarriedel die we niet zouden verwachten. En dit is een behoorlijke sfeermaker.
De muzikale structuur van het tweede deel lijkt wat minder goed ineen te zitten. ‘Too Far’ en ‘Never Enough’ komen een beetje saai over. Het zijn geen slechte nummers maar ze halen niet de sonische kwaliteit van de eerste helft. We geven Roberts het voordeel van de twijfel en nemen in acht dat er door de vergelijking met de eerdere topsongs wel wat minder materiaal aanwezig kan zijn. Met ‘Chasing The Light’ is er toch nog een behoorlijke wending. De basgitaar is vervangen door een pompende synthesizer die maar blijft doorgaan en deze doet niets af aan de dansbaarheid. De fenomenale stem die het gehele album kleurt, komt hier ook weer op de voorgrond.
‘Lo – Fantasy’ is een prima plaat waarop je zeker eens in het rond mag dartelen. Er wordt al vooruitgekeken naar een volgende muzikale worp, maar eerst nog wat bewegen op de huidige deuntjes van Sam Roberts Band.
Verdeeld door N.E.W.S
