Het brandt in de hemel, of dat beweren Jack Donoghue en John Holland van Salem toch. Tien jaar na ‘King night’, en de hoogdagen van het microgenre witch house, komt het met een een nieuwe langspeler met eigen muziek. Ze werden bij het afwerken bijgestaan door producer Shlohmo.

Rond de jaren 2010 was het Tri-angle label vaandeldrager van de niche, met artiesten zoals Balam Acab, oOoOO, How To Dress Well, Holy Other… Witch house pikt handig invloeden vanuit house, noise, hiphop, shoegaze… en ga zo maar door om een donker klanktapijt te weven. Op ‘Fires in heaven’ is dat nog steeds zo.

Salem probeert op ‘Fires in heaven’ niet om een gekunstelde of kitscherige donkere sfeer te scheppen en laat de muziek voor zich spreken. Thematisch gezien heeft dit album ook weinig te zien met hekserij. Deze keer geen groot kruis op hoes maar een kleurig, bijna kinderlijk schilderij. De overstuurde vocalen en beats scheppen een sound die weinig verschilt van de witch house van tien jaar geleden. En toch klinkt deze muziek niet gedateerd.

Opener ‘Capulets’ klinkt als donkere orkestrale hiphop en klinkt bijna even grotesk als dramatisch. Meteen erna omen we terecht bij de titeltrack, waar we terug kennismaken met de typische witch house drones, trage overstuurde synths en beats verstrengeld met moeilijk te ontwaren zanglijnen.

‘Sears tower’ beukt dan weer stevig vooruit. Elk element van de song wordt overstuurd. Het geheel klinkt nostalgisch en fris tegelijkertijd. ‘Starfall’ simuleert dan weer het geluid van vallende sterren door middel van synthesizers. De zang is zachter en meer introspectief, wat zorgt voor een welgekomen contrast.

Het duo ‘Wings’ en ‘Red river’ vormt het hoogtepunt van ‘Fires in heaven’. Het eerstgenoemde nummer neemt de tijd om een bevreemdend klankenpalet op te voeren dat tegenstrijdig genoeg erg aangenaam en warm klinkt. ‘Red river’ begint met een ritme dat knipoogt naar southern rap, en de geautotunede parlando past perfect op de dreigende klanken die Salem schildert. De videoclip maakt de technologisch-dystopische allusie compleet door de suggestie van constante monitoring, ook de schreeuw als outro helpt daarbij.

‘Not much of a life’ vormt de uitsmijter, met de donkere steeds terugkerende tekst: “it’s not much of live you’re living”, maar vermomd als een lieflijk slaapliedje. De beats per minuut kelderen en zo markeert de song duidelijk het eindpunt. Na tien jaar brengt Salem geen schokkende vernieuwing, maar ‘Fires in heaven’ heeft zeker zijn bestaansrecht. Benieuwd of deze verrijzenis nog andere coryfeeën van de witch house verleidt tot een comeback.